Damn, ik heb zoveel te vertellen! Zoveel indrukken, zoveel dingen gedaan en gezien.... Heel veel lieve en vriendelijke mensen ontmoet. Al veel gelachen, al enkele traantjes gelaten, al veel dingen neergeschreven, al mooie foto's gemaakt... Ik ga proberen om het kort te houden maar kan niet beloven dat dit lukt. ;-)

Dag 5: Van Shisong naar Djottin
Zaterdag zijn van we van Shisong naar Djottin gegaan. We waren wel benieuwd naar ons dorpje en naar de mensen. Zuster Liliane, een zuster van Shisong, zei dat er een zuster van Djottin ons kwam halen in de namiddag rond 14uur. Maar wat 14u moest zijn werd al snel 15u, 16u, 17u en uiteindelijk om 17u30 kwam Zuster Renata ons halen. We kregen al schrik dat we op zaterdag niet meer naar Djottin zouden gaan want het was heel erg hard aan het regenen en ze hadden ons al gewaarschuwd dat de weg naar Djottin in een hele slechte staat was (en zeker als het regent). Ook werd het al donker en we wisten niet goed of het wel veilig was om in de donker naar Djottin te gaan. Het eerste wat ze zei toen ze Thea zag was: 'Whow, she's fat!' en begon heel hard te lachen. Ik denk dat we dit maar moeten zien als compliment... ;-)
In de auto naar Djottin heb ik toch wel even schrik gehad! Vanaf dat we de stad uit waren was er geen asfaltweg meer maar dus zandweg. De wegen waren vanaf een bepaald moment heel modderig en we gleden echt naar beneden met onze jeep. Gelukkig hadden we een chauffeur die hier echt in getraind is! Victor bracht ons veilig tot in Djottin. Djottin ligt midden in de bergen, echt prachtig. Onze eerste nacht hebben we in het huisje naast het klooster geslapen.

Dag 6: Djottin
Zondag = rustdag! Maar natuurlijk ook de dag waarop ze naar de mis gaan. Thea en ik gingen samen met de zusters naar de mis. Voor de kerk waren er heel wat mensen die ons een hand wilden geven en ons welkom wilden heten. Heel het dorp gaat naar de mis want hun geloof in god is echt adembenemend. Dit leeft hier echt! Om 9u begon te mis. Iedereen danste en zong, echt prachtig om te zien. Ik heb dan ook 2,5uur met open mond in de mis gezeten. Jaja, 2,5uur heeft de mis geduurd, maar het leek niet zo lang want de tijd vliegt echt hier in Kameroen. Na de mis zijn we met een zuster naar een handbalwedstrijd gaan kijken, wel grappig om te zien hoe de zuster hierin opgaat :-p
Tijdens de mis viel het ons op dat er enorm veel kinderen in Djottin wonen.
In de namiddag gingen we naar ons gastgezin. Onze 'gastmama' madame Thérèsia is een echt heel vriendelijk (net zoals iedereen hier). We maakten ook kennis met ons 'broertje' Harry en 'zusje' Sara. Al snel zagen we in welke omstandigheden een Afrikaanse familie woont.... Thea en ik kregen het even moeilijk om te zien hoe weinig deze mensen hadden... We kregen een bijgebouwtje aan hun huis: in de ene kamer stond een tafel en een stoel; in de andere kamer stonden 2 bedden. Meer hadden we niet. We vonden het wel jammer dat we geen kast of iets dergelijks hadden want dan zouden we niet kunnen uitpakken en nooit echt het gevoel hebben van 'thuis' te zijn. Ze toonde ons de 'wc', wat niet meer was dan een gat in de grond. De 'keuken' is in een klein gebouwtje achter het huis, ze maken al hun eten op houtvuur en doen dit binnen. Je kan je al voorstellen hoeveel domp er in de keuken hing ;-) We hadden het er wel moeilijk mee omdat we niet gewoon zijn om in deze omstandigheden te leven. En nu kan je wel zeggen dat dit is wat we wilden maar je moet dit echt zien om er te kunnen over oordelen... Thea en ik besloten om er het beste van te maken en het er eens met de zuster over te hebben. Je moet weten dat er in Djottin geen elektriciteit en stromend water is. Vanaf 6uur 's avonds is het hier pikdonker! We kregen een heerlijke maaltijd van onze gastmama, speciaal voor ons maakte ze rijst en vlees (we weten nog altijd niet welk vlees dat precies was en we denken dat we dit ook niet willen weten ) . Vol goede moed begonnen we onze valiezen te sorteren en onze kamer een beetje gezelliger te maken.

Dag 7: Djottin
Na het ontbijt gingen we naar de zusters. Ze waren heel bezorgd om ons en vroegen onmiddellijk hoe het met ons ging. Ze zeiden dat we alles tegen hen konden zeggen. We waren dan ook eerlijk tegen hen en zeiden hen dat het verschil tussen België en een Afrikaans gastgezin enorm groot is. We hadden het er moeilijk mee om ons aan te passen en zeiden dat we dit wel wilden proberen maar dat we niet wisten of we dit zes maanden kunnen volhouden. De zusters zeiden dat dit ook de reden is waarom ze niet wilden dat wij in een Afrikaanse gastfamilie gingen wonen. Ze stelde direct voor dat we terug in het huisje naast het klooster zouden gaan wonen. Ze dachten dat dit het beste was voor ons en nu konden ze het nog regelen dat het huisje voor ons is. We zeiden haar dat we eerst wilden wennen aan de omgeving, want hier in Djottin zijn de mensen wel arm, en dat we nadien wel willen overwegen om terug in het gastgezin te gaan wanneer we gewend zijn aan de omgeving, de mensen en het eten. De zuster ging mee naar het huis om te kijken of madame Thérèsia er was. Ze was niet thuis dus in afwachting begonnen wij alvast terug in te pakken... We voelden ons wel enorm schuldig en hoopten dat er niemand kwaad of beledigd zou zijn, maar ons slecht voelen en hierdoor heimwee krijgen vonden we ook geen optie. Het zou ons helemaal gekraakt hebben denk ik.... Ze bleef langer achter dan verwacht en we speelden ondertussen met de kindjes van de buurt. Ongelofelijk hoe die kinderen zich kunnen amuseren met een appelsien. Ze spelen ermee alsof het een bal is...

Dag 8: Naar Kumbo en Shisong
We kregen pannenkoeken als ontbijt, echt lekker!
Op dinsdag gingen we naar Kumbo en Shisong.
Eerst gingen we langst het politiekantoor in Kumbo. We moesten ons laten inschrijven en onze kopie van ons paspoort laten legaliseren zodat we enkel met de kopie hoeven rond te lopen. Nu zijn we legaal in Kameroen!
Onderweg naar Shisong zagen we enkele ‘juju's'. Dit zijn mensen die in het paleis wonen en in traditionele kledij naar buiten komen. Ze zagen er wel een beetje eng uit want ze zijn onherkenbaar. De ene droeg een gewaad van kippenveren en een jutten zak over het hoofd; de andere droeg een jutten zak als kleed en ook een jutten zak over het hoofd. Beiden hebben ze een stok om mensen te slaan. Plots stond er zo een ‘juju' achter ons, Thea en ik verschoten wel want we wisten niet wat we moesten doen. De ‘juju' ging op de grond zitten en de mensen errond ook, omdat we niet wisten wat de bedoeling was deden we dit ook maar. Achteraf vroegen we aan Donatus wat de bedoeling was en hij vertelde dat wanneer de ‘juju' gaat zitten iedereen errond dat ook moet doen omdat je anders geslagen word. Maar bij ons mogen ze dit niet doen omdat wij deze traditie niet kennen. Gelukkig!
In Shisong zagen we Elise en Karlien terug. Dat was heel leuk om hen te zien. Zij zijn inmiddels al begonnen met lesgeven.
We ontmoeten ook meneer Donatus, een zeer vriendelijke man die afkomstig is van Djottin maar nu in Shisong woont. Hij is de adjunct directeur van de nursery school in Shisong. Toen ik zei dat ik vroedvrouw ben vroeg hij onmiddellijk of ik eens les wil geven aan de vroedvrouwen in spé. Ik heb hem gezegd dat ik dit eventueel wel wil doen maar ook graag eens een les van hen meevolg. Gelukkig heb ik de mayes midwifery boek bij! Donatus regelde voor ons een taxi zodat we naar de ‘supermarkt' in Kumbo konden gaan. Hier kochten we wat drinken en wol om armbandjes te maken voor de kinderen in het dorp!

Dag 9: De eerste werkdag in Djottin Health Center
Op woensdag was onze eerste werkdag, spannend! Om 7uur moest ik beginnen werken, wat helemaal niet zo vroeg is hier want we zijn al elke dag zo vroeg opgestaan omdat het vanaf 6uur al licht en warm is! Samen met de verpleger, Patrick, ging ik consultaties doen. We zagen enkele kindjes en enkele zwangere vrouwen. Ik mocht al direct in gang schieten: handgrepen van Leopold, bloeddruk, gewicht, naar de foetale harttonen luisteren met de hoorn van Pinard, vaginale wissers nemen, meten van de fundus, .... Patrick zei me dat er enkele pasgeboren jongetjes besneden moesten worden. Hij vroeg me of ik een verpleegkundige of een vroedvrouw ben. Toen ik zei dat ik een vroedvrouw ben zei hij onmiddellijk dat ik de besnijdenis mocht uitvoeren. Ik verschoot wel en zei hem dat we dit niet doen in België en dat als het gedaan word dat de dokters dit doen. Hij keek me nogal raar aan. Waarom zouden de jongens niet besneden worden??? Nadien nam hij me mee om te gaan kijken hoe zo een besnijdenis gedaan word. Het was de eerste keer dat ik dit zag... Het eerste kindje was 4 maanden oud en had net na zijn geboorte al een besnijdenis ondergaan maar deze was niet goed uitgevoerd waardoor het opnieuw moest gedaan worden. Daarna volgde nog 3 pasgeboren jongetjes. Patrick zei me dat hij me dit gaat leren zodat ik het in België ook kan doen bij de jongetjes, dus jullie zijn gewaarschuwd ;-) !
Ik vroeg aan de zuster, die trouwens de besnijdenissen uitvoert, of ze dit ook bij meisjes doen. Ze wist zelfs niet hoe ze hieraan moest beginnen en snapte het nut ook niet van vrouwenbesnijdenis. Ik was wel blij om dat te horen!

Dag 10: Djottin
Om 7uur was het tijd om te gaan werken. Als ontbijt kregen we de overschot van de pasta van gisteren... We hebben nu al 2x warm eten als ontbijt gehad, wel raar want smiddags en savonds eten ze ook warm! Toen ik aankwam in het health center werden we gebriefd. Alle patiënten werden naar buiten geroepen en iedereen begon samen te bidden. Daarna was het tijd om de bedden op te maken, medicatie uit te delen, baby's te wassen en te zitten. Veel patiënten waren er niet. Er liggen 3 kraamvrouwen, 2 mannen, 2 vrouwen en 6 kindjes die waarschijnlijk allezes malaria hebben.
Thea moest vandaag van 12u15 tot 13u Franse les gaan geven in de catholic school maar toen ze daar aankwam bleek dat er in de namiddag geen lessen waren omdat het de catholic education week is. Ze is dan maar meegegaan met de zuster om de kinderen een lied te leren om zondag in de mis te zingen. Morgen moet ze ook geen les gaan geven. Thea heeft dus niet veel te doen. Na mijn werk zijn we dan snel gaan eten bij de zusters (surprise, surprise: rijst! ;-) ) en daarna zijn we naar de markt gegaan. Onderweg naar de markt zagen we een heleboel mensen staan tussen enkele huizen. Omdat we niet wisten wat er aan de hand was zijn we dus maar gaan kijken, bleek dat dit een begrafenis was... Toen we op de markt aankwamen begon het te regenen. Het regenseizoen is dus toch nog niet gedaan! Veel hebben we dus niet gezien van de markt want onderweg kwamen we de meisjes tegen die naast ons wonen en zij zijn altijd zo blij om ons te zien dat we maar gewoon met hen mee terug naar huis zijn gegaan. Onderweg naar huis stond er een man langs de weg die vertelde hoe goed alternatieve geneeskunde is. Hij had een poeder bij dat van een slang met drie hoofden zou zijn, het zou werken tegen hoofdpijn, tandpijn en maagpijn. Uiteraard geloofde Thea en ik dit niet, maar de meisjes geloofden wel dat het werkte en gingen het dus proberen.
Terug in het huisje besloot ik om mijne was maar eens te gaan doen. Want na 10 dagen in deze warmte begon het hoopje te groeien. Ik had de voordeur op slot gedaan zodat de meisjes niet zomaar zouden binnevallen. Thea en ik gingen langs de achterdeur naar buiten. Ik begon al aan de was en Thea wou terug naar binnen gaan en toen bleek dat we onszelf hadden buitengesloten (indd kiekens dat we zijn!). Blijkbaar viel de achterdeur dus in het slot als we ze dichtdeden.... Nu stonden we daar schoon buiten... De ramen stonden wel open maar in Afrika heeft dit geen nut want voor de meeste ramen zijn tralies, zoals ook bij ons huisje het geval is! Dan maar proberen met een voorwerp dat we vonden, geen succes.. Oké, dan maar ons belachelijk gaan maken bij de zusters :-p gelukkig hadden zij nog een reservesleutel van de deur. Uiteraard gaan we dit nog zes maanden mogen aanhoren :-p Onze naam is hier al gemaakt !
Als avondeten kregen we spaghettislierten en een saus van palmolie met stukjes lever in. Aangezien ik geen lever lust heb ik veel moeite moeten doen om dit op te eten, maar het is gelukt! Tot nu toe hebben we al alles gegeten en geproefd wat ze ons voorgeschoteld hebben en uiteraard ook gezegd dat het allemaal lekker is. Ze doen hier zo hun best om lekker eten voor ons te maken want wij krijgen nog steeds ander eten dan de zusters. Zij eten het typische eten van hier en wij krijgen meestal rijst of sweet patatoes .

Dag 11: Djottin
Vandaag kregen we brood als ontbijt en we waren er zelfs blij om! Om 7u begon ik weer te werken. Briefen, bidden, medicatie uitdelen, bedden opmaken, kindjes wassen: zo zag ons dagschema eruit. Omdat we om 9uur al geen werk meer hadden hebben we dan de ramen van de materniteit eens grondig gekuist. Het grappige is dat ze hier bijna om het uur tegen mij zeggen: 'go down and rest, you must be tired.' Dus eigelijk na elk ding dat we doen moet ik van hen gaan zitten om te rusten. Terwijl ik eigenlijk wel dingen wil doen en een beetje sloom word van niks te doen... Om 12u30 mocht ik al vertrekken van de zuster. Het werk zat erop en ik kon toch niets meer doen maar ik was vergeten dat Thea de sleutel van het huis mee had naar school. Dus heb ik anderhalf uur in het zonnetje gewacht tot Thea terug was. Toen Thea terug was ben ik me snel gaan omkleden en zijn we gaan eten bij de zusters: gekookte bananen, patatjes en een soort van spinazie met stukjes vlees. Na het eten zijn we naar het paleis gegaan hier in Djottin. Hier moet je je niet teveel bij voorstellen. In het paleis woont de belangrijkste persoon van het dorp, de ‘fon'. Samen met 2 zusters gingen we er op bezoek. We wisten niet goed hoe we ons moesten gedragene en ze zeiden ons dat het belangrijk is dat we deze man geen hand geven. Hij was heel blij ons te zien en moesten direct zijn ‘gastenboek voor buitenlanders' tekenen. Na een gesprek vroeg hij ons het paleis te verlaten want hij had niet voor het nodige entertainment gezorgd vond hij. De volgende keer als we hem willen bezoeken moeten we het op voorhand laten weten zodat hij voor entertainment zorgt, geen idee wat we ons hierbij moeten voorstellen.
Om 16u moesten we terug in het huisje zijn want we zouden bezoek krijgen van de moeder van Philip (dit is de man die Thea geïnterviewd heeft voor onze taak van Engels). Zij had eten voor ons meegebracht: fufu met kip. Fufu is gekookt maïsmeel, het heeft niet zoveel smaak maar heeft een vreemde textuur en is heel zwaar.

Vandaag zijn we met de moto naar shisong gekomen. Thea en ik hebben samen achterop 1 moto gezeten, wat een trip, zalig! het is hier zo prachtig... in kumbo moesten we overstappen in een taxi en daar hebben we met 7 volwassenen en 2 kinderen ingezeten, wel een beetje krap maar een hele belevenis!

Ik heb al zoveel te vertellen na 11 dagen, wat gaat dat geven na zes maanden... :-o
Groetjes vanuit het prachtige en zeer warme Kameroen!!!
Sarah xxx

Wist je dat....
- We al ongelofelijk lekkere dingen gegeten hebben?! Sinaasappelen, bananen, ananas, rijst, baars, fishroll, puff puff, gebakken bananen, sweet patatoes, irish patatoes, pannekoeke, .....
- We elke dag rijst en bananen eten?! (en het smaakt!)
- Het fruit hier veel lekkerder is omdat het zongerijpt is?! Heerlijk!
- Ik al op Afrikaanse manier appelsienen pel en eet?! (Thea moet nog een beetje oefenen, maar het komt wel)
- We al helemaal in het Afrikaanse tempo leven?! Alles opt gemak!
- Djottin echt prachtig is en de mensen supervriendelijk zijn?!
- We zelfs rijst/pasta als ontbijt krijgen?!

- De zusters hier echt geweldig zijn en enorm veel lachen?! En ze durven ons ook wel uitlachen ;-)
- Wij zelfs uitkijken naar de mis op zondag?!
- De kindjes hier enorm schattig zijn?!
- Vele kinderen schrik hebben van ons omdat we blank zijn?!
- We ons hier echt veilig voelen?!
- De Afrikaanse vrouwen zo sterk zijn dat ze onze valiezen van >20kg op hun hoofd dragen?!
- Ze het echt geweldig vinden dat ik vroedvrouw ben!
- Het eten van appelsienen in de ochtend ongeluk kan brenge?! (Bijgeloof...)
- We al uitgenodigd zijn op 2 huwelijken en 1 begrafenis?!
- Bananen goed zijn voor het hart?!
- De mensen hier echt willen dat we hun cultuur en tradities filmen en fotograferen zodat we in België kunnen laten zien hoe zij hier leven?! Zij willen zelfs dingen voor ons filmen die wij niet mogen bijwonen (die alleen toegankelijk zijn voor mannen).