de eerste maand zit erop, op naar de tweede maand!

30 november: de eerste maand zit erop!

Vandaag was de eerste dag dat ik wat in ‘weerstand’ zat. Het was de eerste keer dat ik de enige ‘nurse on duty’ was. Bijna alle verantwoordelijk kwam op mijn schouders terecht. Ik moest zorgen dat de medicatie op tijd uitgedeeld werd, dat de infusen tijdig vervangen werden, moest alleen de bedden maken, moest de baby’s wassen, deed prenatale consultaties, moest patiënten ontslagen uit het health center…. Het was een hele drukke dag en het leek alsof ik vandaag alleen maar slechte commentaar kreeg van de zuster die een oogje in het zeil houd. Ze bedoelt dit waarschijnlijk allemaal heel goed maar ik voelde me even de domme blanke… Niet dat dit zo is maar hun manier van werken is soms zo anders en afgestemd op hun hoeveelheid aan medisch materiaal dat ik hier nog aan moet wennen om op deze manier te werken. Ik had ook het gevoel dat ik niets meer bij leerde. Medicatie uitdelen had ik al onder de knie; bedden maken is bijna hetzelfde als in België; ik had al meermaals baby’s gewassen op hun manier…..

In de namiddag zijn we nog iets gaan drinken met een collega van Thea, Miss Juliette.

’S avonds kregen we pufpuf met cornpap te eten. Pufpuf is vergelijkbaar met smoutebollen, alleen niet zo zwaar. Cornpap is even lopend als warme pudding maar smaakt nogal zuur en ziet eruit als behangerslijm…. (Als we enkele klontjes suiker toevoegen krijgen we een half kommetje binnen… J)

1 december: Staff meeting

Op de eerste dag van de laatste maand van 2011 was het staff meeting in het health center. Dit is de eerste meeting sinds ik hier ben. Ik werd officieel welkom geheten door mijn collega’s. Iedereen mocht agendapunten aanbrengen maar de vergadering kwam moeizaam op gang. Hét agendapunt van deze maand was, uiteraard, het kerstfeestje. We moesten allemaal een naam trekken en voor deze persoon moeten we een cadeautje kopen. Ik moet een cadeautje kopen voor zuster Renata, de matrone van het Health Center. Geen idee wat ik voor haar kan kopen… Ook werd de taakverdeling opgesteld: de vrouwen moeten zorgen voor het eten en de mannen zorgen voor het drinken. Mijn vrouwelijke collega’s hebben me al uitgenodigd om samen met hen typisch Afrikaans te koken.

In de namiddag was het ‘sports afternoon’. We hadden de studenten beloofd dat we zouden meedoen maar toen we aankwamen aan het sportveld bleek dat de studenten al gaan joggen waren in de bergen. Wij vonden het allesinds niet erg dat ze al vertrokken waren want joggen in de bergen leek ons net iets te vermoeiend… Toen alle studenten terug waren begonnen we met enkele kinderen met de bal te spelen en al snel moesten we beginnen dansen en waren we aan het meedoen in een spelletje. Wat wel grappig was want zelfs hun spelletjes hebben met Jezus en God te maken! Daar stonden we dan, heilig als we zijn….

2 december: werken + ‘adoration mass’ + bezoekje bij madame Thérèsia!

Weer was ik de enige ‘nurse on duty’. De dagindeling zag er weer hetzelfde uit als anders. Omdat Thea geen les had is ze mij komen vergezellen in het health center. Ik moest een infuusje prikken bij een kindje en ik denk dat Thea toen al een beetje spijt had dat ze was komen kijken. Het kindje zag me nog maar aankomen en het was al aan het brullen. Ik zat van de eerste keer in het adertje maar het kindje had vooral schrik omdat ik én een wit uniform aanhad én blank ben. De zuster en de mama van het kindje moesten er eens goed mee lachen.

In de namiddag moesten we, samen met de rest van het personeel van het health center, een uurtje naar de kapel om te bidden: ‘adoration mass’. Tijdens de mis zongen we mee met de staff en de zusters en hebben ze gebeden met de rozenkrans. Het leek net een sekte en wij moesten alvast moeite doen om ons wakker te houden…. Na de mis vroeg Sister Lucy ons of wij in België ook altijd rokken en kleedjes dragen want ze vond het echt mooi en ze zei dat we er als echte vrouwen uitzien. Volgens mij wou ze die vraag al lang stellen J

Daarna gingen we samen met een collega, Jasenta, op babybezoek bij madame Thérèsia. Ze haalde haar trouwfoto’s boven en al snel begon het donker te worden. Tijd om trug naar huis te gaan dus.

3 december: rustdag !

Omdat we de komende week en de komende maand al zoveel op de planning hebben staan vonden wij dat we een rustdag verdiend hebben. In de voormiddag hebben we eens geprobeerd om uit te slapen maar de Kameroeners staan samen met de kippen op en maken al vroeg lawaai. Wij waren dus ook weer vroeg wakker… In de voormiddag hebben we er eens werk van gemaakt om ons huisje te poetsen en daarna hebben we genoten van de zon. Hier schijnt de zon voornamelijk in de voormiddag en vanaf de namiddag begint het al af te koelen. Tegen de middag kwamen de meisjes, die in het klooster werken, ons vergezellen. Ze vinden het geweldig om foto’s te bekijken op onze laptops en te poseren voor de camera. Omdat zowel zij als wij niet wisten wat te doen heb ik ze mijn haar laten vlechten. Met hand en tand hebben Thea en ik moeten uitleggen welke soort vlechtjes ik wou. Uiteindelijk is het ‘rasta’ geworden. Na ongeveer 1,5uur vlechten waren ze klaar en het resultaat mag er best wezen. Na het vlechten was het tijd om te gaan eten bij de zusters. Hun gezicht was echt geld waard toen ze zagen dat ik mijn haar heb laten vlechten!

In de namiddag zijn we naar de kleermaakster van het dorp gegaan. De zusters hadden iemand stof laten kopen voor ons zodat we ons eigen traditioneel kleed konden laten maken voor het trouwfeest waar we zaterdag heengaan. Het was tijd om een modelletje te kiezen! We namen zuster Renata mee om zeker te zijn dat we de juiste prijs zouden betalen en ook om haar goedkeuring (want vele modelletjes waaruit we konden kiezen zouden nooit goedgekeurd worden door de zusters vrees ik…).

4 december: Mis + market day + ‘op stap’

De mis begon al om 7uur. Dit komt doordat het vandaag market day is! Om de 8dagen is het markt in het dorp. Vandaag viel de markt op zondag wat wil zeggen dat volgende week de markt op maandag valt. De mis werd opgedragen aan de zusters van de Sint-Franciscus orde (dit zijn de zusters waar wij verblijven). Deze orde viert deze week hun 75jarige aanwezigheid in Kameroen. Samen met de staff van het Health Center dansten we achter de zusters aan in de mis. Uiteraard vond iedereen dit geweldig..

Samen met miss Juliette, de collega van Thea, gingen we naar de markt. Zij hielp ons met de prijzen van de dingen die we wilden kopen: worteltjes, ananas, appelsienen, ground nuts… Allemaal superlekker hier!

In de namiddag moest ik naar een bijeenkomst van het health center. Thea ging met me mee omdat ik niet juist wist wat ik moest gaan doen en hoelang dit zou duren. Daar kregen we palmwine te drinken, maar deze keer de zoete en dus ook lekkerdere versie te drinken. Na de bijeenkomst zijn we nog maar eens naar de markt geweest maar deze keer met twee van mijn collega’s: Jasenta en Victorine. Toen we op de markt aankwamen was het al na 16uur en dat was duidelijk te merken aan de hoeveelheid dronkaards die daar rondliepen. De mannen zijn beginnen met drinken net na de mis om door te gaan tot in de vroege uurtjes. En met 65 cl’ers kan dit nogal hard aankomen. Overal werden we nageroepen dat we in de bar iets moesten komen drinken maar we moesten gewoon doorlopen en doen alsof we hen niet hoorden.

Maar omdat Jasenta in een bar binnenging konden we niet anders dan haar te volgen. Daar moesten we cornbeer proeven; echt geen aanrader!

’S Avonds zouden we op stap gaan met Jasenta, mijn collega. Maar doordat de meisjes niet op tijd voor eten gezorgd hadden waren we niet optijd op onze afspraak. Jasenta was dus al vertrokken. We hoopten dat ze in de bar van madame Victorine ging zijn maar toen we daar aankwamen bleek dat ze haar niet gezien hadden. Madame Victorine zei dat ze wellicht in de andere bar zou zitten maar deze ligt net iets om daar in de donker te voet heen te wandelen. We hebben dan maar iets gedronken in de bar van Madama Victorine. Zij was heel blij ons te zien en we moesten dan mee gaan dansen met haar. Jammer genoeg zaten er in deze bar alleen maar oudere mannen (lees: niet van onze leeftijd). Ze vonden het zo geweldig dat wij aan het dansen waren dat ze mee kwamen dansen maar dit vonden wij dan weer niet geweldig. Want zoals ik eerder al zei: hier dansen ze nogal lijflijk….

Toen we terug naar ons huisje gingen was het al na 21uur (wat voor ons al laat is hier…). In het dorp waren ze nog druk aan het feesten want het was niet zomaar een zondag, ze noemden deze dag ‘semi-Christmas’ of ‘little Christmas’.

5 december: Werken + op stap

Vandaag stond ik er echt helemaal alleen voor. De zuster die me met raad en daad bijstond op de andere dagen zat in Bamenda. Het was een drukke dag maar het is me gelukt! De matrone van het ziekenhuis, Zuster Renata, was fier op mij dat ik zo goed mijn plan kan trekken na een maand daar te werken. Zalig.

In de namiddag hebben we niet veel meer gedaan want we moesten nog bekomen van de drukke zondag. Het was weer tijd om de was te doen maar veel spectaculairs heb ik daar niet over te vertellen..

Omdat we de avond ervoor niet met Jasenta zijn kunnen uitgaan wilde we het goedmaken en zijn we haar na het avondeten gaan opzoeken. Ze was heel blij ons te zien en nam ons mee naar de OAU bar in Djottin. In de bar was er wel elektriciteit door de generator. Hierdoor konden we naar tv kijken en zagen we enkele clipjes van typisch Kameroenese muziek maar ook Nigeriaanse muziek en zeker niet te vergeten; Westlife!

6 december: werken + laatste dag van de festiviteiten

Sister Lucy was terug van Bamenda, gelukkig maar zo moest ik niet al het werk alleen doen. Thea moest geen lesgeven omwille van de examenperiode en kwam kijken in het Health center. Al snel moest ze mee gaan kijken naar een besnijdenis die we nog moesten doen. Omdat ik de zuster moest ‘assisteren’ heeft Thea alles gefilmd.

In de voormiddag zijn we ook de primary school gaan bezoeken. Zij waren heel blij ons te zien en hebben ons gevraagd of we na de kerstvakantie eens naar de lessen willen komen kijken en misschien zelfs enkele uurtjes willen lesgeven. We werden omsingeld door tientallen kindjes die ons een handje wilde geven. Ook werden we door de leerkrachten ondervraagd, oa of we al getrouwd zijn... Deze vraag krijgen we nogal vaak te horen.

In de namiddag gingen we kijken naar de laatste festiviteiten in het paleis. Het was de laatste dag van de death celebration. De nieuwe sub-fon zou voor de eerste keer in het openbaar vertoond worden. Het was een hele ceremonie waar wij niet zoveel van begrepen aangezien het in hun dialect was en wij dit nog niet verstaan...

Tijdens het avondeten vertelden we dat het vandaag een speciale dag was in Belgie: Sinterklaas! We hebben aan de zusters uitgelegd wat dit inhield en ze vonden het zo geweldig dat ze er zelf een flesje wijn voor open deden. Als het feest is in Belgie moeten we dat hier ook vieren zeiden ze. Speciaal voor hun hebben Thea en ik ons dan ook gewaagd aan een Sinterklaasliedje. Volgens mij was het de eerste keer dat ze ‘zie ginds komt de stoomboot’ hoorden. ;-)

Zonnige groetjes !!

Sarah

Wist je dat:

- We deze week al meerder keren gehoord hebben dat we gekroond gaan worden tot ‘koninginnen’ aan het einde van ons verblijf. Dit wil zeggen dat we belangrijke mensen zijn en we niet met de hand mogen gegroet worden…

- De zusters beginnen los te komen; lacheeee!

- We Nigeriaanse muziek echt leuk vinden en vooral dan dat ene liedje van P square wat ze hier zo vaak draaien..

- Er 1 meisje is dat altijd ‘got to love you’ zingt en dit enkel als wij voorbij wandelen omdat we eens zijn beginnen meezingen met haar ;-)

- Als ik aan het werk ben ze mijn ook ‘zuster’ noemen….

- Ik hier nooit vast slaap… dit komt onder andere doordat de honden van de priesters het oh-zo-leuk vinden om elke nacht een dik half uur te blaffen J

- Een zuster een slang gedood heeft naast het klooster en dus op enkele meters van ons huis…. (Wij zijn alvast op onze hoede!)

- Overal waar we op bezoek gaan we moeten eten (ook al hebben we die dag al 4 keer warm gegeten…)

- Iedereen denkt dat onze moedertaal Frans is.

- We al enkele woordjes Noni kunnen. Dit is het plaatselijke dialect van Djottin.
Buujiwale = goedemorgen; Budjimwale = goeieavond; tontai = welkom

- We ’s morgens meestal brood eten als we geluk hebben en ’s middags en ’s avonds altijd warm eten. (Het is moeilijk om te geloven misschien maar een stuk brood smaakt echt na al dat warm eten!)

- Ze al heel vaak aan ons gevraagd hebben of we getrouwd zijn.

- De elektriciteit weer niet werkt in ons huisje... de generator kan het niet meer aan dus zitten we alweer 2dagen zonder elektriciteit. lang leve de ‘bushlamp’!

Verjaardagsweekendje? Check!

25, 26 en 27 november: weekendje Bafut!

Zoals ik in mijn vorige blogbericht al schreef zijn we naar Bafut gegaan dit weekend. Nadat we het internetcafé onveilig gemaakt hadden zijn we richting Bafut vertrokken. We zijn nog even langst de drukke ‘winkelstraat’ van Bamenda gewandeld om dan een taxi te nemen richting Bafut. Met 10 personen in een taxi! Dit was ons record tot nu toe: Jasper, Paulien, Thea en ik zaten met 4 vanachter; op de passagiersstoel zaten 2 volwassenen en 2 kinderen en, jawel, op de bestuurdersstoel zaten ook 2 personen.

Toen we aankwamen in Bafut ontmoeten we het gastgezin van Jasper en Paulien. Dit was ook primitief maar ze hadden wel elektriciteit en een gewone wc. De ‘ouders’ van J en P hadden eten gemaakt voor ons: gebakken sprinkhanen als voorgerecht en spaghetti met ei als hoofdgerecht. Toen Paulien zei dat de papa speciaal voor ons sprinkhanen gekocht had om te eten draaide mijn maag al een beetje om bij het gedacht… Tot nu toe had ik al alles geprobeerd dus ik vond dat ik ook hiervoor maar een poging moest wagen. Verstand op nul en knabbelen maar! Op zich smaakte het niet zo slecht maar ik heb het toch maar bij eentje gehouden.

Na het eten zijn we naar een plaatselijke cafétje geweest om mijn verjaardag nog wat te vieren. In het begin was er geen muziek omdat de elektriciteit was uitgevallen maar het duurde niet lang vooraleer de muziek goed luid stond. Tijd om een stapje in de wereld te zetten! Paulien beet de spits af en begon te dansen. Wij vonden dat we niet mochten onderdoen en wilden de Afrikanen eens laten zien dat wij ook kunnen dansen. Uiteraard hadden we veel bekijks en werden Paulien, Thea en ik van boven tot onder gekeurd. Als snel bleek dat we goedgekeurd waren want eens het feestje op gang was waren de jongens niet meer van ons af te slaan… Best wel grappig maar ook raar want ze dansen hier nogal heel lijflijk en dat zijn wij niet gewoon.

Op zaterdag wilden we nog eens een poging doen om op internet te gaan maar toen we in Sajocah aankwamen bleek dat de man van het internetcafé er niet was. Paulien en Jasper gaven ons dan maar een kleine rondleiding door Sajocah, dit is een revalidatiecentrum voor volwassenen en kinderen. Thea en ik verschoten ervan dat dit centrum zo groot is.

In de namiddag werden we meegevraagd naar een begrafenis. Dit klinkt inderdaad een beetje vreemd maar hier wordt dit gevierd met traditionele dansers. Thea en ik wilden dit wel zien omdat we hoopten andere juju’s te zien dan in Djottin. Paulien en Jasper hadden nog geen juju’s gezien en wij vonden het dan ook de ideale moment om hen te introduceren in de wereld van de juju’s!
Nadien zijn we nog iets gaan drinken in een cafétje. We werden getrakteerd door een oude man (die al behoorlijk wat gedronken had). Hij zei tegen Jasper dat hij zijn vrouwen goed moest verzorgen. ;-)

’S avonds gingen we samen met Jasper en Paulien water halen aan de bron. Het was leuk om te zien dat zij al een bidon met water op hun hoofd kunnen dragen, wel nog met de handen maar wij vonden het al een hele prestatie. Chapeau!

Op zondag was het weer vroeg dag. Samen met de opkomende zon vertrokken Thea en ik richting Djottin. Met de moto, een taxi, een busje en opnieuw een taxi kwamen we na 4uur reizen aan in Djottin. De mis was nog niet gedaan dus we moesten nog wachten tot de zusters terug waren want zij hadden de sleutel van ons huisje. Zuster Renata kon niet geloven dat we zo vroeg terug waren van Bafut. Het kon niet zijn dat we die ochtend vertrokken waren, en toch was het zo! Dat is natuurlijk het voordeel als blanke: iedereen wilt je in zijn auto of busje omdat ze weten dat je geld hebt… Natuurlijk kan je dit ook als nadeel bekijken want je hebt onmiddellijk een tiental mensen om je heen staan als je uit een auto stapt…. In de namiddag hebben we niet veel meer gedaan: geslapen, wat voor school gewerkt en gegeten.

28 november: Happy Birthday to me!

Gisteren was de eerste dat ik alleen moest werken in het health center. Er was geen nurse die me zou bijstaan. Toen ik aankwam in het health center begon Zuster Renata spontaan voor mij te zinge, ik verschoot wel want had dit niet verwacht... Enkele weken geleden had ze gevraagd wanneer we verjaren maar ik had hier al niet meer aangedacht en ik had zeker niet verwacht dat ze het zou onthouden hebben!

Toen ik het verslag van de nachtdienst keek zag ik dat madame Theresia (onze gastmama) was bevallen van een flinke zoon, 3400g! Net niet op mijn verjaardag maar wel bijna. Ik kreeg de eer om haar 4^e kindje als eerste te wassen. Het was een drukke dag in het health center: kindjes wassen, bedden maken, medicatie uitdelen, prenatale consultaties, wondes verzorgen.. Ik moest het bijna allemaal alleen doen maar gelukkig was Zuster Suzy er om mij te helpen.

In de namiddag kwamen de meisjes, die in het klooster werken, me spontaan een gelukkige verjaardag wensen. Ze krijgen les van Thea en zij had het hen verteld. Ook kwamen de zusters een voor een naar mij om me proficiat te wensen.

Savonds zijn we even naar het health center gegaan om te kijken of we onze laptops konden opladen. De generator van de Zusters is kapot en dit wil zeggen dat we al 2 dagen zonder elektriciteit zitten... Omdat het al laat werd gingen we maar snel eten bij de zusters. Die zaten ons al op te wachten, een beetje vreemd want normaal beginnen ze al te eten zonder ons. Na het gebed begonnen ze allemaal voor mij te zingen, echt geweldig! Er werd gedanst en gezongen voor mij en omdat het feest was kregen we frisdrank! Ook hadden ze speciaal voor mij koekjes gemaakt en een verjaardagskaart ineen gestoken.

Ik vreesde eerst een beetje dat mijn verjaardag niet gevierd zou worden hier maar achteraf ben ik wel blij dat ik eens een verjaardag in een ander land heb meegemaakt! Deze verjaardag was echt uniek. De eerste keer dat ik mijn verjaardag vier in de zon! Zalig...

Groetjes,

Sarah

Het leven zoals het is: Djottin

Dag 12: Shisong: Internet !!!!!

Na onze dag in Shisong (de dag waarop we internet hadden) was het tijd om terug te keren naar Djottin. Van de markt in Kumbo moesten we terug naar Tobin geraken, dit is de plaats waar we moeten overstappen van taxi om naar Djottin te geraken. Maar er was iets misgelopen in de communicatie en kwamen op het verkeerde punt terecht. Dan maar opnieuw de taxi nemen en deze keer in de juiste richting! In Tobin zou onze chauffeur ons terug komen halen met de moto. Hij ging ons bellen als hij er was maar we waren vergeten te zeggen dat wij MTN (de Kameroenese proximus) hebben en we dus misschien slecht bereikbaar zijn… We waren te vroeg in Tobin en besloten iets te gaan drinken in een bar. Een frisdrankje en een pintje! Toen we ons drinken kregen verschoten we wel een beetje… 65cl frisdrank en 65cl bier. Van deze grote hoeveelheden drank waren we nog niet op de hoogte :p Gelukkig was onze chauffeur te laat en hadden we genoeg tijd om dit op te drinken.

De terugreis naar Djottin was nogal een rit! Thea en ik samen vanachter op een moto, en dit voor ongeveer 1uur bergop, bergaf, bergop, bergaf…. Ik was blij toen we terug in Djottin waren want mijn bil- en buikspieren deden pijn van op de moto te zitten :-p !

Dag 13: Schooluitstap – Nkor

Op zondag hadden we een schooluitstap met de catholic school, dit is de school waar Thea les geeft. Om het einde van de catholic education week te vieren gingen we naar Nkor. Daar vond een handbal- en voetbalwedstrijd tussen de catholic school van Djottin en die van Nkor plaats.

Om 6u30 zouden we vertrekken richting Nkor, maar weeral bleek dit niet het geval te zijn ;-) Het vervoer van de kinderen was blijkbaar niet zo goed geregeld. Er waren maar 2 jeeps voor ongeveer 60 personen. En je kan je misschien al voorstellen wat dat geeft in Afrika…. Inderdaad, in de jeep waar wij in zaten werden ongeveer 30 studenten in de laadbak geduwd. De zusters zeiden dat ze niet moesten klagen want er was nog heel veel plaats over. Thea en ik stonden met open mond te kijken! Wij hadden dan eigenlijk nog geluk dat we met 4 op de achterbank geplet mochten zitten voor een rit van 2uur in plaats van in de laadbak met 30 man. Maar de studenten vonden het precies niet zo erg en zongen de hele rit, onder andere ook waka waka van Shakira! (de originele versie is wel van een Kameroenese band ;-)!) Het uitzicht was echt prachtig! Het is echt onvoorstelbaar hoe mooi het hier is!

Tegen 9uur kwamen we aan in Nkor en uiteraard moesten we eerst naar de mis. Thea en ik waren wel benieuwd. In de mis was duidelijk te zien dat er studenten van twee verschillende scholen zaten. Dit zagen we aan de verschillende uniformen. De mis heeft 3,5uur geduurd (ja, nog langer dan in Djottin), maar de zusters vonden ook wel dat het echt te lang geduurd heeft. Er werd voedsel geofferd door 12 verschillende families uit het dorp en elke familie moest apart naar voren komen, dansen en zingen.

Ook de studenten hebben gedanst en toen zei zuster Evelyn ineens tegen mij dat Thea en ik ook mee moesten gaan dansen. Achter haar en zuster Alma aan. Wel grappig want we hadden dit totaal niet verwacht. Dus wij deden dit dan maar. Iedereen vond het geweldig om te zien dat de blanke in de mis aan het dansen waren, echt zalig!

Na de mis gingen we met de zusters mee naar een markt in een ander dorpje, Lassin. Dit was een hele grote en drukke markt. En zo te zien hadden ze er nog niet veel blanken gezien want we waren precies een attractie. Op onze terugweg naar Nkor stopte onze chauffeur langst de weg. Daar stond een man die net een slang gedood had, blijkbaar nogal een giftige soort. De slang was ongeveer 1,5 meter lang! We hadden er eigenlijk nog niet bij nagedacht dat hier daadwerkelijk slangen zitten, maar nu zijn we wel op onze hoede…

Terug in Nkor moesten de studenten nog beginnen aan de wedstrijden. Het handbalteam, de meisjes, waren grandioos verloren. Het voetbalteam, de jongens, waren gewonnen!

Het was weer laat en al donker toen we terug naar Djottin gingen. ’ S Avonds tijdens het eten zei zuster Alma ineens dat ze genoten had hoe ze mij en Thea had zien lachen naast het voetbalveld ’s namiddags. En het grappige is dat Thea en ik het toen hadden over de jongens van het voetbalteam…. Haha, oepsie! (Niet dat ze zo knap zijn hoor…)

Dag 14: werkdag

Dagindeling:

- Bidden

- Medicatie uitdelen

- Bedden opmaken

- Baby’s wassen

- Consultaties doen

Zo ziet de dagindeling van mijn werkdag eruit. Ik moet werken van 7u tot 14u maar meestal zit het werk er al op om 9u. En dan is het gewoon zitten en wachten tot er opnames of bevallingen zijn.

Avitus, de verpleger waar ik mee samen werk, zei ineens tegen mij dat er iemand ging bevallen. We gingen dus snel naar de materniteit. Jasenta, de verpleegster, was er al. Ze was wel een beetje in paniek omdat de vrouw nog maar net binnen gekomen was en al direct moest bevallen. Het ging dus allemaal heel snel en heb dan ook maar gewoon gekeken naar de bevalling. Een flinke meid van 3400gr werd geboren!

’S Avonds moesten we even naar school omdat Thea beloofd had aan een leerkracht hem te helpen met iets en omdat ik niets te doen had ging ik maar even mee. Hij wist ons te vertellen dat er nu al waterschaarste heerst in het dorp en het droogseizoen is nog maar net begonnen…… Dat beloofd…

Dag 15: werkdag

In het health center was er niet veel werk, jammer… Sister Lucy, die naast zuster ook verpleegster is, vertelde mij dat er niet veel werk meer is in het health center sinds er in de omliggende dorpjes ook health centers zijn gekomen. Hopelijk mag ik eens een dagje in het ziekenhuis van Shisong of Njinikom gaan meedraaien. Dit zijn grotere ziekenhuizen en dus ook meer kans op bevallingen!

In de namiddag zijn we een wandelingetje gaan maken in het dorp en even langst onze ‘gastfamilie’ gepasseerd. ’S Avonds was het weer tijd om het thuisfront op de hoogte te brengen van mijn bezigheden. Papa vroeg direct of ik al heimwee heb, maar dit is nog niet het geval! Gelukkig maar want anders zouden de komende maanden nog heel lang duren.

Dag 16: werkdag

Sister Lucy en Jasenta gingen een ingreep doen vandaag. Een meisje van 4 maanden oud had een pijnlijk en gezwollen borstje, een borstabcess dus. Ze wilden het probleem verhelpen dus maakte ze een klein sneetje zodat ze het pus konden verwijderen, maar dit gebeurde zonder verdoving. Uiteraard deed dit heel veel pijn en kindje lag dan ook heel hard te wenen. Ik vond het heel erg om te zien maar ik kon natuurlijk niet meer weg eenmaal ik aan het kijken was…

Daarna was er nog een opname van een meisje van 15 jaar met abdominale pijn. Omdat we niet onmiddellijk wisten wat er aan de hand was deden ze een echografie bij haar. Daaruit bleek dat ze 8 weken zwanger was. Inderdaad was, want even later bleek dat het meisje op school medicatie had ingenomen om een abortie uit te lokken. Deze medicatie veroorzaakte de abdominale pijn. Je moet weten dat het in Kameroen, en vooral in deze provincie, verboden is om abortussen uit te voeren. Er staan gevangenisstraffen op maar voor dit meisje had het geen gevolgen, behalve dan dat iedereen heel kwaad was op haar…

’S avonds kwamen de meisjes die naast ons wonen langst om uitleg te vragen over de les Frans die Thea eerder die dag gegeven had. Daarna wilde ze ons leren dansen op z’n Afrikaans, best wel grappig! Wij besloten om hen ook wat te leren: de vogeltjesdans en de macarena! ;-)

Dag 17: werkdag

Vandaag werkte ik samen met Victorine, dit was de eerste keer dat ik met haar mocht werken. Echt een toffe!

Ik mocht van haar de kleintjes op de materniteit gaan wassen, uiteraard op z’n Afrikaans. Dit was wel leuk om te doen want van Avitus, de verpleger waar ik meestal mee samen werk, heb ik dit nog niet mogen doen. Omdat ze vond dat ik snel klaar was mocht ik nog een spuitje zetten bij een kindje. Daaruit bleek nog maar is dat zwarte mensen een dikkere en taaiere huid hebben.. Daarna gingen we samen eten in de cafetaria van het health center: rijst met bonen en papaya.

In de namiddag gingen we naar de sportles van de studenten kijken, maar veel les werd er niet gegeven want de leerkracht was nergens te bespeuren. Enkele studenten willen dat we ons een sportoutfit kopen zodat we elke donderdag met hen mee kunnen handballen. En dit zien we wel zitten ;-)

Na de sportles zijn we naar het dorp gegaan. Sinds gisteren (dag 16) is er elke dag feest in het paleis en dit gedurende 3 weken. De ‘rechterhand’ van de fon is gestorven en gedurende deze drie weken vieren ze zowel het overlijden van deze man als de bekroning van zijn opvolger. Gedurende drie weken krijgen de mensen gratis palmwijn in het paleis en vanaf dat de zon ondergaat komen er juju’s naar buiten, dit zijn traditionele dansers in speciale gewaden. Victorine, de verpleegster, had ons uitgenodigd om naar haar café te komen zodat we samen naar de juju’s konden kijken. Victorine is verpleegster, heeft een café en verkoopt olie: dit allemaal om rond te komen…

Zoals ik in mijn vorig blogbericht al zei is het de bedoeling dat je gehurkt gaat zitten wanneer er een juju nadert, dit uit respect. Wanneer je dit niet doet mag de juju je slagen.

Dag 18: werken

Vannacht heb ik niet goed geslapen. De hond, Whisky, vond het nodig om midden in de nacht te beginnen blaffen. Ook krijgen we beiden een beetje last van de malariapillen die we nemen: rusteloze nachten, rare dromen (ik heb gelukkig nog geen echte nachtmerries gehad), ….

Zoals elke ochtend vroegen de zuster hoe we hadden geslapen dus ik zei dat ik niet goed geslapen had waarop ze begonnen te lachen en zeiden dat dit kwam omdat we juju’s gezien hebben. (Oke, die kans zit er ook wel in want ze zijn nogal eng..)

In het health center viel er niet veel te beleven: bidden, medicatie uitdelen, bedden maken en kindjes wassen.

In de namiddag was het markt in Djottin en dit betekende dat er veel juju’s zouden zijn. Zuster Immaculate ging met ons mee naar de markt, maar ineens waren we haar kwijt. Er kwam een juju op ons af en zij had hier zoveel schrik van dat ze zo hard was gaan lopen at ik haar zelfs niet kon volgen…

Na de markt wilden we nog iets gaan drinken in het café van Victorine. De zuster ging al terug naar het klooster. We wisten niet goed of de zusters het zouden appreciëren als we een pintje bestelden dus we waren braaf en dronken een frisdrankje. Maar omdat het vrijdag was en we beseften dat al onze vrienden ’s avonds op café zouden gaan kregen we meer en meer zin in een pintje… Na een kort overleg met Thea ging binnen even polsen bij de man van Victorine of het oké was als we twee pintjes meenamen naar het huisje zodat we die daar konden leegdrinken (uiteraard zonder dat de zusters dit weten). We zouden dan de dag erna de flessen gaan terug brengen. Ze vonden het wel grappig dat we dit kwamen vragen maar zoals we verwacht hadden was dit geen enkel probleem!

Ons tweede Afrikaans biertje werd werkelijkheid, heerlijk!

Dag 19: Rustdag! (of dat dachten we toch…)

Het klonk ons zo goed in de oren: uitslapen. Maar het was te mooi om waar te zijn want ons ritme is al helemaal aangepast en om 7u30 waren we klaarwakker.

In de voormiddag hebben we niet veel gedaan: de was, dagboek aanvullen, blog schrijven, foto’s selecteren, ….

Na het middageten wilden we snel de bierflessen gaan terugbrengen naar het café. We moesten op tijd terug zijn want hadden aan de meisjes beloofd om hun toneeltje te filmen. We waren nog maar net vertrokken richting het dorp en we kwamen de ‘landlord’ al tegen. Hij is iedere keer opnieuw zo enthousiast om ons te zien en wou heel graag ons meenemen naar het paleis. We dachten dat het onbeleefd was als we dit zouden afwijzen dus gingen maar mee. Onderweg naar het paleis was hij het liedje ‘que sera, sera’ aan het zingen, maar hij maakte er zijn eigen versie van en dacht dat het over mij ging. Hij zong dus ‘hey Sarah, Sarah’… Best wel grappig. We hadden wel de indruk dat hij al wat gedronken had want hij rook een beetje naar het bier. We zeiden hem dat we even moesten passeren langst de bar van Victorine en daarna verder konden gaan, maar vanaf toen begon hij heel vevelend te doen. De mensen die ons een hand wilden geven en ons wilden begroeten begon hij af te snauwen. Volgens hem waren ze allemaal zat. Omdat alle mensen hier zo blij zijn ons te zien en wij beleefd willen zijn gaven we hen toch een hand gaven, toen begon hij te roepen tegen ons. Alle mensen keken nogal raar naar hem en wij voelden ons niet meer op ons gemak. Hij nam ons mee naar de fon en zei ineens tegen ons: “ you have to sit down, cause you are white!”. Aan het gezicht van de fon zagen we dat hij het niet goedkeurde op de manier waarop hij dat zei tegen ons en dat hij ons de “blanke” noemde. Thea en ik wisten niet of we gewenst waren en voelden ons ongemakkelijk omdat hij zo deed tegen ons. We hoopten dat er niemand boos zou zijn op ons omdat hij zo tegen hen riep… Even later vertrok de ‘landlord’. Gelukkig maar want vanaf dat moment voelden we ons al meer op ons gemak. De fon was heel vriendelijk tegen ons en we kregen ook palmwijn te drinken (wat trouwens niet zo lekker is). Nadien zagen we nog heel wat juju’s dansen en toen was het echt tijd om terug te gaan.

De meisjes zaten ons al op te wachten aan ons huisje. We hadden hen beloofd dat we hun toneeltje zouden filmen en we wilden onze belofte ook nakomen.

Dag 20: feestdag!

Vandaag stond er een speciale mis op het programma. Ze zouden de dag vieren waarop Jezus koning werd (wij hadden geen idee dat Jezus koning was…). De zusters hadden ons verteld dat ze mis zou beginnen aan het marktplein en zo via een processie naar de kerk zou gaan. Ze waren er wel vergeten bij te zeggen dat de mis in de volle zon zou zijn en 2,5uur zou duren. Resultaat: Thea en ik waren zo rood als een tomaat.. Na 2,5uur in de mis gezeten te hebben begonnen ze pas aan de processie. Dit heeft ook nog eens 1,5uur geduurd om van het marktplein tot in de kerk te wandelen. Het tempo lag zo laag dat wij er bijna van in slaap vielen. Halverwege de processie stopten ze in het dorp om nog eens te bidden. Thea en ik waren het al wel beu na 4uur en besloten ons te mengen onder de studenten want zij hadden het leukste deel van de processie: dansen! Toen we aankwamen aan de kerk moesten we eigenlijk nog in de kerk gaan voor een mis van een uur maar wij zagen dit echt niet meer zitten. 5uur in de mis zitten; een beetje gek, niet?! We gingen dan maar bij de studenten zitten en zij vonden het natuurlijk leuk om ons uit te vragen: Zijt ge getrouwd? Hebt ge kinderen? Hebt ge broers en/of zussen? Hoeveel? ….

Om 14uur zat de mis er eindelijk op. Snel gaan eten bij de zusters en Patrick stond er al om ons mee te nemen naar het paleis. Hij wil de festiviteiten in het dorp filmen voor ons. Toen we aankwamen in het paleis moesten we eerst gaan groeten. Alle traditionele ‘rulers’ van het dorp zaten bij de fon. Ze droegen allemaal dezelfde traditionele kledij. Ze nodigde ons uit om samen met hen te gaan eten. Uit beleefdheid deden we dit dan ook. We kregen fufu met njama-njama en vlees (waarvan we niet weten wat het was..). Dit is een traditioneel Kameroenees gerecht wat met de handen gegeten word en dat moesten wij dus ook doen. Nadien moesten we nog een glas palmwijn drinken. Ook waren er weer juju’s die hun traditionele dans kwamen brengen.

’s Avonds bleek dat er bij de zusters nog iets te vieren viel. We weten nog altijd niet zeker of het de naamdag of verjaardag van zuster Renata was, alleszins werd er gezongen voor haar en er was een feestelijke maaltijd bereid. Heerlijk!

Dag 21, 22, 23 en 24:

In het health center was er niet veel werk. Enkele consultaties en opnames maar niets bijzonders.

In de namiddag zijn we terug naar het paleis gegaan om de juju’s te zien dansen.

In het ziekenhuis heb ik nog wat zitten praten met Jasenta, de verpleegster. We hadden het over de verschillen tussen België en Kameroen: oa. Over trouwen, polygamie, de ziekenhuizen, het leven, studeren, verpleegster/vroedvrouw zijn.

Dag 25: Djottin à Bafut: bezoekje brengen aan Paulien en Jasper!!

Vanmorgend vertrokken we om 6uur richting Bafut. De zusters hadden een moto voor ons geregeld zodat we op tijd in Kumbo zouden zijn om het eerste busje richting Bamenda te kunnen nemen. Om 7uur kwamen we aan in Kumbo maar natuurlijk was het nu nog wachten tot het busje vol zat... Rond 9uur zat het busje dan eindelijk vol en vertrokken we voor een rit van ongeveer 3uur richting Bamenda. Sommige stukken van de weg waren verhard maar de meeste stukken waren gewoon zandweg met een heleboel stenen. Af en toe hoorden we een noodkreet van de geit die ze op het dak gebonden hadden... Na een avontuurlijke rit van 3uur kwamen we aan in Bamenda. Snel zochten we een taxi om naar het punt te gaan waar we met Jasper en Paulien hadden afgesproken. Ondat we niet juist wisten waar hget was moesten we gewoon uitkijken naar 2 blanken! In de verte zagen we 2 blanke gezichtjes! Daar stonden ze ons op te wachten. Euforisch als we waren moesten we natuurlijk nog veilig zien over te steken op de Afrikaanse weg.. Voetganger, zwakke weggebruiker? Hier is dat niet het geval... Het weerzien was heel leuk! Thea en ik blijven dit weekend bij hen in Bafut en zullen ook in hun gastgezin slapen. Jasper, Paulien en Thea wilden eerst ergens gaan eten voor mijn verjaardag (zo lief!!). Het etentje kreeg ik cado van hen! Nu zitten ze in het internetcafe in Bamenda maar dit heeft al voor wat frustraties gezorgd... Internet dat uitvalt, facebook die moeilijk doet over het inloggen een ander land.....

Hopelijk zijn jullie mijn verhalen nog niet beu want ik ga nog heel veel te vertellen hebben de komende maanden!! De eerste maand zit er bijna op, nog 5 te gaan ;-)

Dikke kus,

Sarah

Wist je dat….

- De eerste 2 huwelijksaanzoeken een feit zijn…

- Als je hier een pintje of een frisdrank besteld je een fles van 65 cl krijgt! “This is Africa” zeggen ze dan.

- De mis hier elke week langer en langer duurt precies…

- De hond van de zusters Whisky noemt. Verdacht, niet?!

- We hier ook pannenkoeken te eten krijgen, niet met suiker maar wel met witte kool en wortelen. Bizar, maar het smaakt!

- Als de juju’s je een voorwerp geven tijdens hun dans je hen iets terug moet geven (bv. Een muntstuk).

- We computerlessen geven aan enkele mensen.

- Ze het raar vinden dat wij op onze leeftijd nog niet getrouwd zijn?!

- Scheiden illegaal is maar polygamie wel toegestaan is…

- Ze hier graag naar westlife en Céline Dion luisteren?!

-

Voor diegene die een pogingske wille wage om mij een briefje te schrijven; of het ooit gaat aankomen is natuurlijk de vraag…: (best schrijf je je eigen adres op de achterkant…)

Convent – Sarah Ruysen

Djottin

Bui Division

North-West Province

Cameroon

gsmnummer

0023773305749

blijkbaar heb ik een nulletje teveel in mijn gsmnummer gezet...... hopelijk kunnen jullie me met deze nummer wel bereiken.

ik heb maar op 1 plaats in heel het dorp ontvangst dus als je een smsje stuurt gaat dit wrs niet onmiddellijk aankomen maar ik probeer minstens 1x per dag op dit plaatsje te gaan staan....

The African way of life !

Damn, ik heb zoveel te vertellen! Zoveel indrukken, zoveel dingen gedaan en gezien.... Heel veel lieve en vriendelijke mensen ontmoet. Al veel gelachen, al enkele traantjes gelaten, al veel dingen neergeschreven, al mooie foto's gemaakt... Ik ga proberen om het kort te houden maar kan niet beloven dat dit lukt. ;-)

Dag 5: Van Shisong naar Djottin
Zaterdag zijn van we van Shisong naar Djottin gegaan. We waren wel benieuwd naar ons dorpje en naar de mensen. Zuster Liliane, een zuster van Shisong, zei dat er een zuster van Djottin ons kwam halen in de namiddag rond 14uur. Maar wat 14u moest zijn werd al snel 15u, 16u, 17u en uiteindelijk om 17u30 kwam Zuster Renata ons halen. We kregen al schrik dat we op zaterdag niet meer naar Djottin zouden gaan want het was heel erg hard aan het regenen en ze hadden ons al gewaarschuwd dat de weg naar Djottin in een hele slechte staat was (en zeker als het regent). Ook werd het al donker en we wisten niet goed of het wel veilig was om in de donker naar Djottin te gaan. Het eerste wat ze zei toen ze Thea zag was: 'Whow, she's fat!' en begon heel hard te lachen. Ik denk dat we dit maar moeten zien als compliment... ;-)
In de auto naar Djottin heb ik toch wel even schrik gehad! Vanaf dat we de stad uit waren was er geen asfaltweg meer maar dus zandweg. De wegen waren vanaf een bepaald moment heel modderig en we gleden echt naar beneden met onze jeep. Gelukkig hadden we een chauffeur die hier echt in getraind is! Victor bracht ons veilig tot in Djottin. Djottin ligt midden in de bergen, echt prachtig. Onze eerste nacht hebben we in het huisje naast het klooster geslapen.

Dag 6: Djottin
Zondag = rustdag! Maar natuurlijk ook de dag waarop ze naar de mis gaan. Thea en ik gingen samen met de zusters naar de mis. Voor de kerk waren er heel wat mensen die ons een hand wilden geven en ons welkom wilden heten. Heel het dorp gaat naar de mis want hun geloof in god is echt adembenemend. Dit leeft hier echt! Om 9u begon te mis. Iedereen danste en zong, echt prachtig om te zien. Ik heb dan ook 2,5uur met open mond in de mis gezeten. Jaja, 2,5uur heeft de mis geduurd, maar het leek niet zo lang want de tijd vliegt echt hier in Kameroen. Na de mis zijn we met een zuster naar een handbalwedstrijd gaan kijken, wel grappig om te zien hoe de zuster hierin opgaat :-p
Tijdens de mis viel het ons op dat er enorm veel kinderen in Djottin wonen.
In de namiddag gingen we naar ons gastgezin. Onze 'gastmama' madame Thérèsia is een echt heel vriendelijk (net zoals iedereen hier). We maakten ook kennis met ons 'broertje' Harry en 'zusje' Sara. Al snel zagen we in welke omstandigheden een Afrikaanse familie woont.... Thea en ik kregen het even moeilijk om te zien hoe weinig deze mensen hadden... We kregen een bijgebouwtje aan hun huis: in de ene kamer stond een tafel en een stoel; in de andere kamer stonden 2 bedden. Meer hadden we niet. We vonden het wel jammer dat we geen kast of iets dergelijks hadden want dan zouden we niet kunnen uitpakken en nooit echt het gevoel hebben van 'thuis' te zijn. Ze toonde ons de 'wc', wat niet meer was dan een gat in de grond. De 'keuken' is in een klein gebouwtje achter het huis, ze maken al hun eten op houtvuur en doen dit binnen. Je kan je al voorstellen hoeveel domp er in de keuken hing ;-) We hadden het er wel moeilijk mee omdat we niet gewoon zijn om in deze omstandigheden te leven. En nu kan je wel zeggen dat dit is wat we wilden maar je moet dit echt zien om er te kunnen over oordelen... Thea en ik besloten om er het beste van te maken en het er eens met de zuster over te hebben. Je moet weten dat er in Djottin geen elektriciteit en stromend water is. Vanaf 6uur 's avonds is het hier pikdonker! We kregen een heerlijke maaltijd van onze gastmama, speciaal voor ons maakte ze rijst en vlees (we weten nog altijd niet welk vlees dat precies was en we denken dat we dit ook niet willen weten ) . Vol goede moed begonnen we onze valiezen te sorteren en onze kamer een beetje gezelliger te maken.

Dag 7: Djottin
Na het ontbijt gingen we naar de zusters. Ze waren heel bezorgd om ons en vroegen onmiddellijk hoe het met ons ging. Ze zeiden dat we alles tegen hen konden zeggen. We waren dan ook eerlijk tegen hen en zeiden hen dat het verschil tussen België en een Afrikaans gastgezin enorm groot is. We hadden het er moeilijk mee om ons aan te passen en zeiden dat we dit wel wilden proberen maar dat we niet wisten of we dit zes maanden kunnen volhouden. De zusters zeiden dat dit ook de reden is waarom ze niet wilden dat wij in een Afrikaanse gastfamilie gingen wonen. Ze stelde direct voor dat we terug in het huisje naast het klooster zouden gaan wonen. Ze dachten dat dit het beste was voor ons en nu konden ze het nog regelen dat het huisje voor ons is. We zeiden haar dat we eerst wilden wennen aan de omgeving, want hier in Djottin zijn de mensen wel arm, en dat we nadien wel willen overwegen om terug in het gastgezin te gaan wanneer we gewend zijn aan de omgeving, de mensen en het eten. De zuster ging mee naar het huis om te kijken of madame Thérèsia er was. Ze was niet thuis dus in afwachting begonnen wij alvast terug in te pakken... We voelden ons wel enorm schuldig en hoopten dat er niemand kwaad of beledigd zou zijn, maar ons slecht voelen en hierdoor heimwee krijgen vonden we ook geen optie. Het zou ons helemaal gekraakt hebben denk ik.... Ze bleef langer achter dan verwacht en we speelden ondertussen met de kindjes van de buurt. Ongelofelijk hoe die kinderen zich kunnen amuseren met een appelsien. Ze spelen ermee alsof het een bal is...

Dag 8: Naar Kumbo en Shisong
We kregen pannenkoeken als ontbijt, echt lekker!
Op dinsdag gingen we naar Kumbo en Shisong.
Eerst gingen we langst het politiekantoor in Kumbo. We moesten ons laten inschrijven en onze kopie van ons paspoort laten legaliseren zodat we enkel met de kopie hoeven rond te lopen. Nu zijn we legaal in Kameroen!
Onderweg naar Shisong zagen we enkele ‘juju's'. Dit zijn mensen die in het paleis wonen en in traditionele kledij naar buiten komen. Ze zagen er wel een beetje eng uit want ze zijn onherkenbaar. De ene droeg een gewaad van kippenveren en een jutten zak over het hoofd; de andere droeg een jutten zak als kleed en ook een jutten zak over het hoofd. Beiden hebben ze een stok om mensen te slaan. Plots stond er zo een ‘juju' achter ons, Thea en ik verschoten wel want we wisten niet wat we moesten doen. De ‘juju' ging op de grond zitten en de mensen errond ook, omdat we niet wisten wat de bedoeling was deden we dit ook maar. Achteraf vroegen we aan Donatus wat de bedoeling was en hij vertelde dat wanneer de ‘juju' gaat zitten iedereen errond dat ook moet doen omdat je anders geslagen word. Maar bij ons mogen ze dit niet doen omdat wij deze traditie niet kennen. Gelukkig!
In Shisong zagen we Elise en Karlien terug. Dat was heel leuk om hen te zien. Zij zijn inmiddels al begonnen met lesgeven.
We ontmoeten ook meneer Donatus, een zeer vriendelijke man die afkomstig is van Djottin maar nu in Shisong woont. Hij is de adjunct directeur van de nursery school in Shisong. Toen ik zei dat ik vroedvrouw ben vroeg hij onmiddellijk of ik eens les wil geven aan de vroedvrouwen in spé. Ik heb hem gezegd dat ik dit eventueel wel wil doen maar ook graag eens een les van hen meevolg. Gelukkig heb ik de mayes midwifery boek bij! Donatus regelde voor ons een taxi zodat we naar de ‘supermarkt' in Kumbo konden gaan. Hier kochten we wat drinken en wol om armbandjes te maken voor de kinderen in het dorp!

Dag 9: De eerste werkdag in Djottin Health Center
Op woensdag was onze eerste werkdag, spannend! Om 7uur moest ik beginnen werken, wat helemaal niet zo vroeg is hier want we zijn al elke dag zo vroeg opgestaan omdat het vanaf 6uur al licht en warm is! Samen met de verpleger, Patrick, ging ik consultaties doen. We zagen enkele kindjes en enkele zwangere vrouwen. Ik mocht al direct in gang schieten: handgrepen van Leopold, bloeddruk, gewicht, naar de foetale harttonen luisteren met de hoorn van Pinard, vaginale wissers nemen, meten van de fundus, .... Patrick zei me dat er enkele pasgeboren jongetjes besneden moesten worden. Hij vroeg me of ik een verpleegkundige of een vroedvrouw ben. Toen ik zei dat ik een vroedvrouw ben zei hij onmiddellijk dat ik de besnijdenis mocht uitvoeren. Ik verschoot wel en zei hem dat we dit niet doen in België en dat als het gedaan word dat de dokters dit doen. Hij keek me nogal raar aan. Waarom zouden de jongens niet besneden worden??? Nadien nam hij me mee om te gaan kijken hoe zo een besnijdenis gedaan word. Het was de eerste keer dat ik dit zag... Het eerste kindje was 4 maanden oud en had net na zijn geboorte al een besnijdenis ondergaan maar deze was niet goed uitgevoerd waardoor het opnieuw moest gedaan worden. Daarna volgde nog 3 pasgeboren jongetjes. Patrick zei me dat hij me dit gaat leren zodat ik het in België ook kan doen bij de jongetjes, dus jullie zijn gewaarschuwd ;-) !
Ik vroeg aan de zuster, die trouwens de besnijdenissen uitvoert, of ze dit ook bij meisjes doen. Ze wist zelfs niet hoe ze hieraan moest beginnen en snapte het nut ook niet van vrouwenbesnijdenis. Ik was wel blij om dat te horen!

Dag 10: Djottin
Om 7uur was het tijd om te gaan werken. Als ontbijt kregen we de overschot van de pasta van gisteren... We hebben nu al 2x warm eten als ontbijt gehad, wel raar want smiddags en savonds eten ze ook warm! Toen ik aankwam in het health center werden we gebriefd. Alle patiënten werden naar buiten geroepen en iedereen begon samen te bidden. Daarna was het tijd om de bedden op te maken, medicatie uit te delen, baby's te wassen en te zitten. Veel patiënten waren er niet. Er liggen 3 kraamvrouwen, 2 mannen, 2 vrouwen en 6 kindjes die waarschijnlijk allezes malaria hebben.
Thea moest vandaag van 12u15 tot 13u Franse les gaan geven in de catholic school maar toen ze daar aankwam bleek dat er in de namiddag geen lessen waren omdat het de catholic education week is. Ze is dan maar meegegaan met de zuster om de kinderen een lied te leren om zondag in de mis te zingen. Morgen moet ze ook geen les gaan geven. Thea heeft dus niet veel te doen. Na mijn werk zijn we dan snel gaan eten bij de zusters (surprise, surprise: rijst! ;-) ) en daarna zijn we naar de markt gegaan. Onderweg naar de markt zagen we een heleboel mensen staan tussen enkele huizen. Omdat we niet wisten wat er aan de hand was zijn we dus maar gaan kijken, bleek dat dit een begrafenis was... Toen we op de markt aankwamen begon het te regenen. Het regenseizoen is dus toch nog niet gedaan! Veel hebben we dus niet gezien van de markt want onderweg kwamen we de meisjes tegen die naast ons wonen en zij zijn altijd zo blij om ons te zien dat we maar gewoon met hen mee terug naar huis zijn gegaan. Onderweg naar huis stond er een man langs de weg die vertelde hoe goed alternatieve geneeskunde is. Hij had een poeder bij dat van een slang met drie hoofden zou zijn, het zou werken tegen hoofdpijn, tandpijn en maagpijn. Uiteraard geloofde Thea en ik dit niet, maar de meisjes geloofden wel dat het werkte en gingen het dus proberen.
Terug in het huisje besloot ik om mijne was maar eens te gaan doen. Want na 10 dagen in deze warmte begon het hoopje te groeien. Ik had de voordeur op slot gedaan zodat de meisjes niet zomaar zouden binnevallen. Thea en ik gingen langs de achterdeur naar buiten. Ik begon al aan de was en Thea wou terug naar binnen gaan en toen bleek dat we onszelf hadden buitengesloten (indd kiekens dat we zijn!). Blijkbaar viel de achterdeur dus in het slot als we ze dichtdeden.... Nu stonden we daar schoon buiten... De ramen stonden wel open maar in Afrika heeft dit geen nut want voor de meeste ramen zijn tralies, zoals ook bij ons huisje het geval is! Dan maar proberen met een voorwerp dat we vonden, geen succes.. Oké, dan maar ons belachelijk gaan maken bij de zusters :-p gelukkig hadden zij nog een reservesleutel van de deur. Uiteraard gaan we dit nog zes maanden mogen aanhoren :-p Onze naam is hier al gemaakt !
Als avondeten kregen we spaghettislierten en een saus van palmolie met stukjes lever in. Aangezien ik geen lever lust heb ik veel moeite moeten doen om dit op te eten, maar het is gelukt! Tot nu toe hebben we al alles gegeten en geproefd wat ze ons voorgeschoteld hebben en uiteraard ook gezegd dat het allemaal lekker is. Ze doen hier zo hun best om lekker eten voor ons te maken want wij krijgen nog steeds ander eten dan de zusters. Zij eten het typische eten van hier en wij krijgen meestal rijst of sweet patatoes .

Dag 11: Djottin
Vandaag kregen we brood als ontbijt en we waren er zelfs blij om! Om 7u begon ik weer te werken. Briefen, bidden, medicatie uitdelen, bedden opmaken, kindjes wassen: zo zag ons dagschema eruit. Omdat we om 9uur al geen werk meer hadden hebben we dan de ramen van de materniteit eens grondig gekuist. Het grappige is dat ze hier bijna om het uur tegen mij zeggen: 'go down and rest, you must be tired.' Dus eigelijk na elk ding dat we doen moet ik van hen gaan zitten om te rusten. Terwijl ik eigenlijk wel dingen wil doen en een beetje sloom word van niks te doen... Om 12u30 mocht ik al vertrekken van de zuster. Het werk zat erop en ik kon toch niets meer doen maar ik was vergeten dat Thea de sleutel van het huis mee had naar school. Dus heb ik anderhalf uur in het zonnetje gewacht tot Thea terug was. Toen Thea terug was ben ik me snel gaan omkleden en zijn we gaan eten bij de zusters: gekookte bananen, patatjes en een soort van spinazie met stukjes vlees. Na het eten zijn we naar het paleis gegaan hier in Djottin. Hier moet je je niet teveel bij voorstellen. In het paleis woont de belangrijkste persoon van het dorp, de ‘fon'. Samen met 2 zusters gingen we er op bezoek. We wisten niet goed hoe we ons moesten gedragene en ze zeiden ons dat het belangrijk is dat we deze man geen hand geven. Hij was heel blij ons te zien en moesten direct zijn ‘gastenboek voor buitenlanders' tekenen. Na een gesprek vroeg hij ons het paleis te verlaten want hij had niet voor het nodige entertainment gezorgd vond hij. De volgende keer als we hem willen bezoeken moeten we het op voorhand laten weten zodat hij voor entertainment zorgt, geen idee wat we ons hierbij moeten voorstellen.
Om 16u moesten we terug in het huisje zijn want we zouden bezoek krijgen van de moeder van Philip (dit is de man die Thea geïnterviewd heeft voor onze taak van Engels). Zij had eten voor ons meegebracht: fufu met kip. Fufu is gekookt maïsmeel, het heeft niet zoveel smaak maar heeft een vreemde textuur en is heel zwaar.

Vandaag zijn we met de moto naar shisong gekomen. Thea en ik hebben samen achterop 1 moto gezeten, wat een trip, zalig! het is hier zo prachtig... in kumbo moesten we overstappen in een taxi en daar hebben we met 7 volwassenen en 2 kinderen ingezeten, wel een beetje krap maar een hele belevenis!

Ik heb al zoveel te vertellen na 11 dagen, wat gaat dat geven na zes maanden... :-o
Groetjes vanuit het prachtige en zeer warme Kameroen!!!
Sarah xxx

Wist je dat....
- We al ongelofelijk lekkere dingen gegeten hebben?! Sinaasappelen, bananen, ananas, rijst, baars, fishroll, puff puff, gebakken bananen, sweet patatoes, irish patatoes, pannekoeke, .....
- We elke dag rijst en bananen eten?! (en het smaakt!)
- Het fruit hier veel lekkerder is omdat het zongerijpt is?! Heerlijk!
- Ik al op Afrikaanse manier appelsienen pel en eet?! (Thea moet nog een beetje oefenen, maar het komt wel)
- We al helemaal in het Afrikaanse tempo leven?! Alles opt gemak!
- Djottin echt prachtig is en de mensen supervriendelijk zijn?!
- We zelfs rijst/pasta als ontbijt krijgen?!

- De zusters hier echt geweldig zijn en enorm veel lachen?! En ze durven ons ook wel uitlachen ;-)
- Wij zelfs uitkijken naar de mis op zondag?!
- De kindjes hier enorm schattig zijn?!
- Vele kinderen schrik hebben van ons omdat we blank zijn?!
- We ons hier echt veilig voelen?!
- De Afrikaanse vrouwen zo sterk zijn dat ze onze valiezen van >20kg op hun hoofd dragen?!
- Ze het echt geweldig vinden dat ik vroedvrouw ben!
- Het eten van appelsienen in de ochtend ongeluk kan brenge?! (Bijgeloof...)
- We al uitgenodigd zijn op 2 huwelijken en 1 begrafenis?!
- Bananen goed zijn voor het hart?!
- De mensen hier echt willen dat we hun cultuur en tradities filmen en fotograferen zodat we in België kunnen laten zien hoe zij hier leven?! Zij willen zelfs dingen voor ons filmen die wij niet mogen bijwonen (die alleen toegankelijk zijn voor mannen).

dag 3 en dag 4

Hoi !

eerst en vooral dit is mijn kameroenees nummer (00237) 73 30 05 749 (ik kan niet smsen naar belgie maar kan jullie smsjes wel ontvangen)

ik heb zoveel te vertellen maar dat gaat allaemaal teveel zijn om mu te zeggen... ondertussen zijn we aangekomen in shisong. Gisterenmorgend zijn we vertrokken in het guesthouse in douala om 6u30.. (veel te vroeg!) we ;oesten een bus nemen naar bamenda. maar we moesten zeker zijn dat we alle 6 op de bus konden dus we moesten er op tijd staan. maar uiteraard verliep dit ook aan het afrikaanse tempo ;-) (jaja, we zijn er al aan gewoon) Rond 20 na 9 vertrok de bus dan eindelijk, we hadden een busrit van minstens 6uur voor de boeg (indd, een hele rit!) Onderweg hebben we sister Liliane proberen te bellen maar wegens omstandigheden was zij niet bereikbaar... Toen we aankwamen in Bamenda was er dus niemand die ons stond op te wachten maar met onze sociale vaardigheden hebben we een zwarte aan de haak geslagen die ons geholpen heeft met het bereiken van de zusters. UIteindelijk na 2uur rondbellen zijn we dan naar de zusters van Bamenda gegaan. zij wzaren ontzettend lief! ze gingen een kleine maaltijd voor ons bereiden maar al snel bleek dat een kleine maaltijd heel uitgebreid was... rijst, ei met ajuin, tomaten, rundsvlees, papaya en heerlijke patatjes. Echt lekker!

Vandaag zijn we dan gesplitst. Jasper en Paulien zijn naar Bafut vertrokken met de taxi omstreeks half 9. Elise, Karlien, Thea en ik moesten nog wachten op de man van Shisong.Rond half 10 vertrokken wij richting shisong met de jeep! de weg van bamenda naar shisong was niet in zo een goede staat en we zitten in de bergen dus dit was een hele belevenis! na ongeveer 4uur kwamen we hier aan via een kleine omweg. Onze chauffeur Bernard wou ons een mooie plaats laten zien, lake Oku. echt prachtig!

Toen we aankwamen in shisong waren de zusters zeer enthousiast. we aten hier en werden dan naar het gastgezin van karlien en elise gebracht. thea en ik zullen hier vannacht ook verblijven. morgen gaan wij naar djottin. we hebben daar geen elektriciteit en dus ook geen internet. het zal dus nog even duren voor jullie iets van ons horen...

We amuseren ons heel hard en genieten van alle momenten en dingen die we hier beleven.

hopelijk laten jullie ook af en toe weten hoe het in Belgie is!

Tot schrijfs !

Dikke kus,

Sarah

Byebye Belgium, Hello Cameroon !

Gisterenmorgend om half 8 was het eindelijk zover, tijd om in te checken! Gelukkig verliep dat allemaal vlot. Met 45,700kg bagage naar Kameroen.... Het afscheid nemen was wat minder. Na een hoop traantjes was het tijd om echt te vertrekken. Pascontrole, controle van de handbagage.. we hebben het allemaal gehad!

One vlucht van Brussel naar Zurich had wel vertraging (ongeveer 30 min) en onze vlucht van Zurich naar Douala was vervroegd met 10 minuten... Spannend! We hebben ons een beetje moeten haasten in Zurich en we zijn op tijd in ons vliegtuig geraakt.

Aangekomen in Douala! Ein-de-lijk. 30° en tropisch warm, pfoee dat word zweten... Gelukkige stond de broer van Thérèse (een Kameroenese vrouw waar we les van hebben gehad) ons op te wachten. Snel onze bagage oppikken, door de douane . Dankzij de hulp van de man van het guesthouse en de broer van T. hebben we niet al onze valiezen moeten openmaken. Eens uit de luchthaven stonden er al snel tientallen zwarten rond ons. Valiezen in de auto en wegwezen.

In het guesthouse, waar we nog tot morgenvroeg blijven, werden we goed opgevangen. We kregen twee kamers met elk een eigen badkamertje. Hier is ook een zwembad en daar hebben we al gebruik van gemaakt om een beetje af te koelen. Daarna was het tijd om in ons bedje kruipen en het eerste tropische onweer werd een feit.

Het besef dat we hier zes maanden gaan wonen, leven, werken is er nog niet helemaal maar we gaan er zeker van genieten! (dat doen we nu ook al)

Zo dadelijk gaan we naar de stad om een simkaart te kopen. Ik laat jullie zo snel mogelijk mijn Kameroenees nummer weten.

Groetjes, Sarah !

Voor als jullie de verhalen van de andere willen volgen:

eliseinkameroen.reismee.nl

karlieninkameroen.reismee.nl

jasperinkameroen.reismee.nl

paulienvervoort.reismee.nl

A go waka fo Kamerun!

'Wanneer vertrekt ge?' 'Ziet ge het zitten?' 'Hebt ge al zenuwen?' 'Ik ga u wel missen hoor.' 'Zijt voorzichtig hé!' 'Hebt ge electriciteit in uw hut?' 'Moet ge dan zone pot op uwe kop zetten?' 'Slaapt gein eenhut?''Daar hebben ze toch geen stopcontacten?' 'Veel succes hé!' 'Doet da goed daar hé!' 'Wa gaat ge daar doen? Baby's vangen?' 'Word ge daar voor betaald?' 'En wa zegge u mama en papa daarvan?' 'Is't daar warm?' 'Ge gaat wel de winter missen hé!' 'Kunt ge dan malaria krijgen?' 'Oei, HIV...' 'Hebt ge al nachtmerries gehad?' .......... Dit zijn enkele van de vele vragen/reacties die ik de afgelopen week gehoord heb van jullie...... Er waren er nog veel meer maardat zijn er veel te veel op te sommen, maar jullie gaan ongetwijfeld een antwoord krijgen op al die vragengedurende de komende zes maanden ;-) !

De valiezen zijn ein-de-lijk gepakt!*Inladen, uitladen, selecteren, stapeltjes maken, terug inladen,'aiiik krijg nog nie alles mee, 'mamaaaa'', Terug selecteren...., Dit-moet-zeker-mee-stapeltje, dit-moet-misschien-mee-stapeltje, valies op de weegschaal, 'shit, 26kg!', nog wa versteken, 'damn, ik moet die lekkere koekethuis laten :'(' .....deze scenario's hebben zich de afgelopen paar dagen afgespeelt... (Daarom DANK UMAMA op te helpen mt mijn valiezen!)

Ook bedankt voor de 'afscheids'feestjes, cadeautjes (ik heb véél leesvoer, waarvoor dank!), de vele knuffels, het schuren (dank u Mathijs, Stein en Robin, na gisteren kom ik wel zeker toe voor zes maanden!), disco-dancing,het vieren van alle feestdagen die ik ga missen en nog véééél meer !

Morgenvroeg om 9u55 stijgen we op! Bye bye België, Hello Cameroon! Rond 19u35 zetten we, als alles goed verloopt, onze eerste stappen op Kameroenese bodem. Dinsdagavond en woensdagavond zullen we in een guesthouse in Douala logeren. Donderdagmorgend beginnen we aan de lange busrit van Douala naar Bamenda, om dan uiteindelijk pas zaterdag op onze eindbestemming, Djottin, aan te komen. Op maandag starten we met stage.

Sebiet nog een lekker warm douchke nemen en dan een poging doen tot slapen....

Hopelijk tot zeer binnenkort!

Groetjes, Sarah

p.s.: Vanaf morgenvroeg ben ik niet meer bereikbaar op mijn Belgische gsmnummer, ik koop ginder een Simkaart en probeer zo snel mogelijk mijn gsmnummer van ginder te laten weten!