I'm coming home.

De laatste 1,5 maand hebben we nog veel gedaan zoals daguitstappen gedaan naar Nkuf, Kingomen, Bamti; fufu leren maken; naar de begrafenis van onze opa geweest; naar Tatum geweest voor een death celebration; een kip leren slachten; frietjes gemaakt; afscheidsfeestje gehouden; en nog veel, veel meer...... Hieronder een kort verslag van enkel dingen.

Baptist Church

Aangezien we elke week naar de kerk gingen vonden we het wel een leuk idee als we eens naar de Baptist church zouden gaan. Gladys nam ons mee naar de kerk aangezien zij een ‘baptist' is.

Verschillen tussen de Baptist church en de Catholic church:

• - In de baptist Church word er niet voorgelezen uit de bijbel; de mensen lezen de bijbel zelf.
• - De ‘pastor' in de baptist church mag trouwen.
• - De mis mag ook gegeven worden door een vrouw.
• - Het hoofd moet bedekt zijn in de Baptist Church.
• - Het doopsel van een baptist vind plaats in de rivier ipv in de kerk.
• - Ze gaan niet voor communie.
• - Het kruisteken ‘in de naam van de vader, de zoon en de heilige geest, amen' word niet gemaakt.

Afscheid nemen van Djottin: 25 april

Op 25 april was het tijd om afscheid te nemen van onze familie en vrienden in Djottin. Het afscheid was moeilijk en emotioneel. Na heel wat traantjes, bedankjes, ‘geluks'wensen en cadeautjes konden we vertrekken richting Shisong. In Shisong zouden we langt het gastgezin gaan van Elise en Karlien zodat we met z'n vieren samen richting Bamenda konden gaan. De zusters zouden alles geregeld hebben maar toen we in Shisong aankwamen bleek dat de zusters het dus niet goed geregeld hadden. De zusters van Shisong zeiden dat de zusters van Djottin ons zouden wegbrengen maar onze zusters van Djottin wisten van niets.... Miscommunicatie?! Again....

Tegen 11 uur konden we dan eindelijk vertrekken (weet wel dat we eigenlijk tussen 8 en 9u zouden vertrekken...). Na een heel overleg hadden de zusters besloten dat Victor, de chauffeur van Djottin, ons zou wegbrengen. We hadden nogal medelijden met hem omdat hij dat helemaal niet voorzien had en nu ineens tot in Bamenda moest rijden met ons. (een rit van 4uur...)

Voordat we Shisong verlaten hadden moesten we nog even ‘vaarwel' zeggen tegen Donatus. Hij had zoveel voor ons gedaan dus we vonden niet dat we konden vertrekken zonder afscheid te nemen. Hij wou ons trouwens nog een dvd geven van een daguitstap die we de week ervoor gedaan hadden.

Het was echt een triestige dag. We stonden op met regen; afscheid nemen van iedereen; de zusters die het niet goed geregeld hadden; een ongeval onderweg.... Niet ging zoals we gepland hadden, maarja ‘this is Africa'.

Yahoundé: 26 & 27 april

Thea en ik namen de nachtbus richting Yahoundé. We hadden met Eric afgesproken. Eric is afkomstig van Djottin (we hebben hem daar ook leren kennen) maar woont en werkt in Yahoundé. Hij wou ons graag de hoofdstad van Kameroen laten zien voordat we naar huis gingen. En eerlijk gezegd, we zijn nu al zes maanden in Kameroen en we vonden niet dat we het land konden verlaten zonder de hoofdstad te zien.

Eric kwam ons oppikken aan de bus en bracht ons naar het huis van zijn zus waar we ons konden opfrissen en lekker ontbijten. Nadien nam hij ons mee doorheen Yahoundé voor sightseeing. Weer kwamen heel wat indrukken op ons af. We zagen heel wat overheidsgebouwen, de rechtbank, het huis van de president, het huis van de eerste minister, (veel te) chique hotels, de ambassade van oa USA, Frankrijk en Duitsland; het consulaat van België, de universiteit van Yahoundé; en nog veel meer andere dingen.

In de namiddag moesten we de andere gaan oppikken aangezien zij de dagbus hadden genomen. Het was een heel geregel in de namiddag om voldoende auto's te vinden waar al onze bagage (12 valiezen + handbagage) in kon en waar er ook nog plaats was voor ons.. Eric had enkele van zijn vrienden opgetrommeld om ons te komen halen want we zouden bij hen in het huis verblijven. We leerden Valery en Peter kennen. Hele vriendelijke kerels. Ze brachten ons naar het huis dat Valery zijn vader aan het bouwen is om dan te verhuren. Aangezien het nog niet af was was er nog geen stromend water en was er in sommige delen van het huis nog geen elektriciteit. Ook al was het nog niet af toch leek het een beetje op een kleine versie van de ‘playboy mansion' ; een huis vol vrijgezellen... Aangezien het al van 's morgens geleden was dat we nog gegeten hadden brachten ze ons nog naar de bakkerij zodat we toch nog iets konden eten. Om de hectische dag af te sluiten gingen we nog eentje drinken.

De dag erna was het weer vroeg dag. Een nieuwe dag in Yahoundé betekend niet minder 'miserie'. In de voormiddag vertrok Eric naar de stad om een auto te gaan regelen zodat hij ons Yahoundé kon laten zien. Aangezien het een hele dure grap zou zijn als we alles met een taxi zouden doen was het wel handig als we een ‘eigen' auto hadden. Na 3 uur wachten hadden we Eric nog niet gezien of gehoord; wat we wel vreemd vonden. We begonnen ons al zorgen te maken maar we konden hem niet bereiken. Totdat Eric mij een beetje in paniek belde dat hij op het politiekantoor zat omdat hij de auto verkeerd geparkeerd had en ze deze hadden weggetakeld.... Hij was helemaal in de war en wist niet meer wat doen. Aangezien we niet wisten in welk politiekantoor hij was konden we hem niet helpen. We dachten ook dat het beter was om onze ‘kop' daar niet te laten zien want als ze 6 blanken zien, zien ze ook ‘geld'... We besloten dan maar zelf actie te ondernemen en richting de stad te vertrekken. We hadden ondertussen wel honger. Onderweg naar de bakkerij stond er een file. We hadden geen zin om in de hitte in de file te staan dus besloten uit te stappen en tot de bakkerij te wandelen. Maar dat was ook niet het beste idee... 6 blanken alleen = ‘vragen om lastig gevallen te worden'. Al snel werden we lastig gevallen en waren we blij dat we eindelijk in de bakkerij waren. De bakkerij was even de hemel voor ons: belegde broodjes, patékes, koffiekoeken, stokbrood, pizzatjes.... Dingen die in België heel vanzelfsprekend zijn maar na 6 maanden in een ‘bush'dorp te wonen is een bakker echt het paradijs op aarde... Na gegeten en gedronken te hebben wilden we het nationaal museum gaan bezoeken maar toen we daar aankwamen bleek dat ze het aan het renoveren waren... Jammer... Dan maar richting ‘centre artisanal'. We hadden gelezen dat ze daar vanalle ‘arts & craft' van Kameroen verkopen. Een souvernirmarkt waar we onze laatste inkopen gedaan hebben. Tegen dat we besloten om terug huiswaarts te keren leerden we een Kameroener kennen die in België woont én Nederlands praat. Echt vreemd en tegelijk ook grappig.

's Avonds belde Eric ons dat we hem misschien niet meer zouden zien. Hij moest plots voor zijn werk naar Kribi. Wel jammer want we hadden gepland om naar een nachtclub te gaan in Yahoundé. Thea en ik hadden er wel naar uit gekeken maar nu kon het niet doorgaan. We besloten dan maar om met Valery en Peter iets te gaan drinken. Jammer genoeg hebben we geen afscheid meer kunnen nemen van Eric.

Morgen is onze laatste dag in Douala. De valiezen zijn bijna gepakt. Als alles goed verloopt vertrekt onze vlucht om 21u30.

Op maandagochtend 30 april om 5u15 staan we weer met onze beide voeten op Belgische bodem. Het gaat aanpassen worden. Niet alleen aan het klimaat maar ook aan de omgeving, de mensen, het eten, de mentaliteit, de taal, het tempo, het drukke/hetischee leven, en nog veel meer.

Ik bereid me al voor op vragen zoals ‘En vertel is...', ‘Hoe was de vlucht?', ‘Hebt ge veel ‘negers' gezien?'; ‘Hoe is het geweest?'; ‘hebt ge mij gemist?'; ‘wanneer spreken we af?'....

En ik ben er zeker van dat ik op de meeste vragen kan antwoorden die jullie mij stelden voordat ik vertrok voor dit geweldige avontuur.

Tot binnen enkele dagen...

Bwindi Sarah

Voortaan gaan we door het leven als Bwindi Sarah en Bwindi Thea

Gisteren, zondag 18 maart, werden we beiden gekroond tot 'Bwindi' van Djottin. Fai Bunti, de man die ons gekroond heeft, was er al even over bezig maar we wisten niet of we het serieus moesten nemen ofniet... Twee weken geleden liet hij ons weten dat hij het op deze zondag wou doen. Na heel wat gesprekken met oa de 'fon', de 'fai' en een 'shey' hebben we deze titel aanvaard.

Bwindi betekent 'mother of the fai'. Nu we deze titel hebben mogen we de 'gewone' mensen geen hand meer geven en worden we op een speciale manier begroet. (We vinden het wel jammer dat we geen handen meer mogen geven want we willen hen niet de indruk geven dat we 'meer' zijn of ons 'meer' voelen dan hen... wat helemaal niet zo is...)

De festiviteiten zouden rond 15ur beginnen maar uiteraard zijn we pas gestart om 16uur.

We werden meegenomen naar een kamertje. Hier werden we (letterlijk) aangekleed door de eerste en de tweede Bwindi en de oudere vrouwen van de Bunti-familie. (dit is de familie waartoe we nu behoren). Ze deden ons een traditionele rok en blouse aan, we kregen een traditionele muts en een ketting.

De oudere vrouwen begonnen voor ons te zingen en te dansen; en de andere 2 Bwindi's namen ons mee om ons te tonen aan de genodigden. Nadien werden we meegenomen naar de vrouwenbeweging. Er werden enkele speeches gegeven en er werd weer gezongen en gedanst.

Na het dansen en zingen was het tijd om palmwijn te drinken. Samen met de twee andere Bwindi's en de Fai moesten we op de belangrijkste plaatsen gaan zitten. Palmwijn werd gedronken, er werden foto's gemaakt en nadien kregen we kip en fufu te eten.

Na dit alles moesten we in ons traditioneel gewaad door het dorp wandelen zodat de mensen zagen dat we een titel hadden gekregen.

Binnen 2 weken op zondag gaan ze een viering voor ons organiseren.Dit alles zal beginnen in de mis waarna we doorgaan naar het paleis.Er zullen juju's zijn die voor ons dansen en zingen. Het hele dorp zal dan op de hoogte zijn van onze titel....

Wat een belevenis!

Februari

Terugreis Douala – Djottin

Op 9 februari was het tijd om afscheid te nemen van Sofie. Om 17uur was onze taxi er om richting busstation te vertrekken. Thea en ik wilde namelijk ’s nachts reizen zodat we op tijd thuis zouden zijn voor Youth day. Toen we een half uurtje later aankwamen in het busstation moesten we een ticketje kopen en wachten totdat de bus zou vertrekken. We waren nog maar net gedropt of er begon al een man tegen ons te praten. Hij regelde onze ticketjes en zei dat we samen zouden reizen die nacht.

Jacob, de man die ons hielp, was heel vriendelijk. Hij betaalde ons zelfs een bord eten zodat we geen honger zouden lijden die nacht. Het wachten duurde lang en in een stad zoals Douala is dat niet altijd even aangenaam. Gelukkig zaten we in het busstation waar, naar ons denken, alleen reizigers waren en geen dieven. Toch waren we op onze hoede. Jacob kwam tegen ons zeggen dat de bus om 22uur zou vertrekken maar uiteraard was dit te mooi om waar te zijn. Tegen half 12 waren we eindelijk weg.

Het was een lange nacht maar toen we eindelijk aankwamen in Bamenda moesten we nog een busje zien te versieren richting Kumbo. Gelukkig duurde dit niet te lang en waren we snel op weg naar Kumbo. Toen we in Kumbo aankwamen waren we uiteraard zeer moe, hongerig en wilden we dringend een wc vinden. We hadden geen beter idee dan naar het klooster in Shisong te gaan om te vragen of we hun toilet even mochten gebruiken. (Je moet weten dat openbare toiletten hier schaars zijn en als er al eentje is zijn deze niet erg proper…) Toen we in Shisong aankwamen waren ze, zoals altijd, blij ons te zien. We vertelden hen dat we van Douala kwamen met de nachtbus en de zusters begonnen onmiddellijk eten te maken voor ons. Zo lief!

Nadien wilde we in Kumbo nog wat dingen doen voordat we terug richting Djottin zouden gaan. We wilden even op ons gemak iets gaan drinken en stof voor women’s day gaan kopen. Maar toen we iets zaten te drinken kwamen we een kameraad tegen. Hij wilde ons trakteren omdat hij ons al even niet meer gezien had. Snel ons drankje opdrinken en richting de markt in Kumbo om onze stof voor women’s day te kopen want deze dag (8maart) komt al snel dichterbij!

11 februari = Youth day !

Youth day, een speciale dag in Kameroen. Er was heel wat te doen en de schoolkinderen waren zich al weken aan het voorbereiden op deze dag. Elke school in Djottin moest enkele dingen doen: marcheren, zingen, traditionele dans en voetballen. Hierop kregen ze dan punten en aan het einde van de dag werden er prijzen uitgedeeld (lees: emmers, schriftjes, …).

Onze school ( de school waar Thea les geeft) had gewonnen bij het marcheren. En terecht! Ze hadden een hele show gebracht waar ze zeker fier op mochten zijn en dat waren wij ook.

’S Avonds was het tijd weer tijd om een stapje in Djottin te zetten. Niet alleen de jeugd maar ook volwassenen gingen uit. Youth day of niet, iedereen die met de jeugd in contact komt viert die dag! Aangezien we een dikke week waren weggeweest wou iedereen met ons uitgaan. Eerst gingen we naar de bar van Victorine omdat daar de leerkrachten op ons zaten te wachten. Meneer Paius en meneer Vitalis zaten er blijkbaar al eventjes. Nadat we bij hen een pintje gedronken hadden ging meneer Paius met ons mee richting de ‘nachtclub’. We hebben echt genoten van deze avond ook al werd de pret even bederft door meneer Paius. Hij kwam, in een beschonken toestand, de ‘nightclub’ binnen en stuurde alle studenten van onze school naar huis… Toch was het een zeer geslaagde avond! Tegen 3 uur lagen we eindelijk in ons bed. ;-)

Verhuis gastgezin

Op 12 februari was het tijd om onze spullen naar het gastgezin te verhuizen. Onze laatste 3 maanden willen we namelijk doorbrengen in het gastgezin dat de zusters voor ons gezocht hadden. Vele mensen snappen dit misschien niet maar na 3 maanden zijn we gewend aan de omgeving, aan de mensen, we kennen ons gastgezin beter en we voelen ons hier goed. We willen het echt proberen en we gaan ervoor! We gaan van weinig luxe naar ‘back to basic’.

Ons gastgezin bestaat uit 6 personen:

- Onze gastmama: Theresia

- Onze gastpapa: Emmanuel

- Onze oudste broer: Onesmus (12jaar)

- Onze tweede oudste broer: Harry (8jaar)

- Ons zusje: Sarah (2jaar)

- Ons klein broertje Jude (+2 maanden)

Wedstrijd in Nkor

Op zaterdag 18 februari gingen we naar Nkor om voor de studenten te supporteren die meededen aan de wedstrijden. De week ervoor hadden we een hele week zitten vragen aan zowel de studenten als de leerkrachten en de zusters hoelaat ze zouden vertrekken naar Nkor maar niemand kon ons hier een duidelijk antwoord op geven. Ik besloot dus eens wat langer te slapen aangezien ik al een hele week om 6uur moet opstaan om te gaan werken. Thea moest nog naar school en vertrok alvast om half 7. Rond 7uur was Thea ineens al terug van school met de boodschap dat ik mij moest haasten want de studenten zouden vertrekken richting Nkor en ze mocht niet terugkomen naar school zonder mij. We hadden onze gastmama wel op de hoogte gebracht dat we naar Nkor gingen maar we hadden geen uur gezegd aangezien we dat zelf niet wisten. Thea ging alvast terug. Ik ging de boodschap meedelen aan onze gastmama maar uiteraard moest ik mij nog eerst wassen en nog ontbijten. Tegen dat ik bijna op school was zag ik de studenten voorbij rijden, allemaal opeengeplakt in de laadbak van de ambulance. We waren dus te laat om nog mee te gaan met hen. Dan zat er niets anders op dan Benedicte te bellen om ons met de bike tot in Nkor te brengen. Aangezien we nu toch al klaar waren zeiden we dat hij al mocht komen. We wisten dat we sowieso te vroeg gingen zijn, maar zo vroeg hadden we nu ook weer niet verwacht…. Rond 9uur kwamen we aan in Nkor. Er was nog niets te zien dus Benedict liet ons het Health centre van Nkor even zien. Voor een overheidsziekenhuisje te zijn zag dit er zeker niet beter uit dan het Katholieke health centre in Djottin. We hadden ons gehaast voor niets want we zijn daarna nog op café gegaan tot 12uur. Pas om 12uur zijn ze begonnen met de wedstrijden: lopen, hoogspringen, kogelstoten, handbal jongens, handbal meisjes en voetbal. Uiteindelijk was het een dag vol teleurstellingen. Handbal jongens: verloren. Handbal meisjes: verloren. Voetbal: verloren. We hadden echt met hen te doen en teleurgesteld vertrokken onze studenten en wijzelf terug richting Djottin. Aangezien ze niet gewonnen hebben wil dit zeggen dat ze niet geplaatst zijn om naar Kumbo te gaan….

Op bezoek in Bandiv

Nora, een meisje dat we leerden kennen met Kerstmis, had ons uitgenodigd bij haar thuis in Bandiv. We waren nog niet in Bandiv geweest dus we zagen het wel zitten om weer eens een ander deel van Djottin te zien. We vertelden onze gastmama dat we naar Bandiv gingen die dag zodat ze geen middageten voor ons moest voorzien. Aan haar reactie konden we al merken dat er ons wat te wachten stond…. Vol goede moed vertrokken we na de mis richting Bandiv. Onze wandeling begon met een serieuze afdaling. Toen we eindelijk beneden waren kon het klimmen beginnen. Toen we na 40 minuten aankwamen bij haar thuis waren we blij dat we er waren. Wat een tocht!

We ontmoeten haar grootvader, grootmoeder, nog enkele andere vrouwen van haar grootvader, haar zus en enkele vrienden. Ze leven er met de hele familie samen en ze vertelde ons dat ze met ongeveer 60 kleinkinderen zijn. Nora maakte speciaal voor ons rijst met tomatensaus en vlees. Haar zus zei dat ze ons enorm lief vond en het tof vond dat we bij hen op bezoek kwamen. Ze hadden nooit gedacht dat 2 blanke dat zouden doen. Ze gaf ons complimentjes over hoe vriendelijk we zijn en dat doet enorm deugd.

Gastgezin

In ons gastgezin gaat alles goed. We voelen ons al helemaal op ons gemak. We wassen ons dagelijks met een emmer in een geïmproviseerde ‘badkamer’; zijn ondertussen al (bijna) experts geworden in het mikken in een gat met een doorsnede van ±15 cm; koken dagelijks op houtvuur (of toch assisteren); worden ziek als we eens een Belgisch gerecht maken (jawel!); spelen voetbal met de buurjongetjes; komen te laat in de mis; krijgen vaak onverwacht bezoek ….. En, last but not least, de muizen lijken het leuk te vinden in Thea haar valies. ;-)

Elke avond proberen we onze gastmama te helpen met eten maken. Ze leert ons lokale gerechten maken zoals fufu en njamanjama, spaghetti op Afrikaanse manier (!), rijst, ndolé, plantains, bonen, pofpof, …. Niet altijd even gemakkelijk maar we doen ons best.

Volgende zondag gaan we gekroond worden tot ‘Bwindi’.... Dan behoren we tot de belangrijke mensen van het dorp. Meer info volgt !

Wist je dat….

- Ze hier al weken uitkeken naar ‘Valentine’s day’ en we toch wel een aantal briefjes en cadeautjes ontvangen hebben…

- Ze dachten dat we even over en weer naar België geweest zijn in onze week afwezigheid. We zaten misschien wel aan de andere kant van het land, maar niet aan de andere kant van de wereld!

- We binnenkort gekroond gaan worden tot ‘Bwindi’ van Djottin…

- We woman’s day goed gevierd hebben!

- Je elke dag wassen met een emmer helemaal niet zo moeilijk is maar mikken in een gat een hele opgave is….

- Sinds we in het gastgezin wonen ik elke dag het scoutskampgevoel heb: koken op houtvuur, vochtige kleren, een zeer primitieve ‘hudo’, een niet-zo-heel-comfortabel bed, weinig tot geen privacy, geen elektriciteit, geen stromend water, leven met de zaklamp en muggenspray in de hand, …..

- Ze hier altijd te laat zijn = ‘black men time’ of ‘African’ time. Maar wanneer wij dan eens ‘te laat’ zijn vertrekken ze wel op tijd….

Tot binnen 2 maanden !

Sarah

Over de helft !

Nu we in de helft van onze stage zitten was het nog eens tijd om bezoek te ontvangen. Thea en ik hadden een planning opgesteld en deze aan de zusters laten zien. Maar op de laatste moment werd heel onze planning nog gewijzigd. Zoveel blanken met het openbaar vervoer laten reizen zagen ze niet goedkomen. De zusters hebben dan maar een privébus voor ons geregeld. Uiteraard veel sneller en gemakkelijker, maar er ging een zuster mee om zeker te zijn dat we wel veilig in Douala geraakte.

Aangezien we met een pirvébus gingen hadden we ook nog 2 dagen extra in Djottin. Gelukkig maar want in die 2 dagen heb ik nog een bevalling kunnen doen. Een flinke jongen van 3100g kwam ter wereld. Victorine had mij geassisteerd tijdens de bevalling. Terwijl ik nog met de geboorte van de placenta bezig was, was zij de baby aan het verzorgen. Ze liet mij het ruggetje van de baby zien en zei: ‘look, he has a second anus'. Nadat de placenta geboren was en ik de mama naar de materniteit gebracht had ging ik kijken naar het ruggetje en zag ik dat het geen tweede anus maar een spina bifida (open ruggetje) was..... Victorine had dit nog nooit gezien en er ook nog nooit van gehoord. De dagen erna heb ik aan enkele collega moeten uitleggen wat de oorzaak is, hoe het voorkomen is en wat het eigenlijk is. Blijkbaar hadden ze dit nog nooit gezien....

26 januari:

Om 5u45 vertrokken we richting Shisong want van daaruit zou onze privébus vertrekken. Zuster Patricia ging mee met ons tot in Douala en Zuster Renata reed mee tot in Bamenda. Om 7uur konden we dan eindelijk vertrekken richting Bamenda. Rond 10uur kwamen we in Bamenda aan. Even plaspauze, aan de bakker stoppen, zuster Renata afzetten en dan konden we beginnen aan onze 6uur durende rit richting Douala. Onderweg zijn we wel enkele keren gestopt om drinken te kopen en om ananas te eten maar toch was het een lange rit... Toen we rond 16uur aankwamen in Douala was het hoogtijd om naar het guesthouse te gaan. Walter en Chris, mijn nonkels, zouden namelijk al enkele uurtjes in Douala zijn aangezien ze enkele dagen naar Kribi geweest zijn (zij zijn aangekomen in Kameroen op 21 januari). Zuster Patricia wou toch even langst het klooster gaan om zeker te zijn van haar slaapplaats. Daarna brachten ze ons naar het guesthouse. Om zeker te zijn dat ze veilig van de luchthaven tot in het guesthouse geraakten werden Annemie, Marc en Sofie ook opgehaald met onze privébus. Walter en ik gingen samen met zuster Patricia en onze chauffeur hen opwachten in de luchthaven. Thea en Chris bleven in het guesthouse zodat ze al pizza konden bestellen tegen dat we terug waren. Na 3 maanden wat bekende gezichten terugzien doet echt deugd. Onderweg naar het guesthouse had ik dan ook al veel te vertellen over Kameroen en zij hadden veel te vertellen over het thuisfront.

27 januari:

Happy B-day Walter!

Bij het ontbijt waren Thea en ik al heel gelukkig omdat we eindelijk nog eens Frans brood konden eten! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met een stuk Frans brood en confituur....

Aangezien we de dag erna een hele dag zouden reizen was het nodig om inkopen te doen. Eten en drinken voor zowel onderweg als die dag zelf. Onze tocht door Douala was een hele ervaring. Goed op je geld en op elkaar letten is de boodschap want Douala is namelijk niet de veiligste stad van Kameroen.

In de namiddag hebben we wat gerelaxt aan het zwembad en voordat we gingen uiteten hebben we nog een flesje champagne gekraakt op Walter zijn verjaardag. Daarna zijn we gaan uiteten in een plaatselijk restaurantje en het smaakte!

28 januari:

Om 5uur vertrokken we richting Djottin. Thea en ik hadden niet veel geslapen aangezien we een deadline hadden voor enkele taken en deze nog niet afhadden... Zuster Patricia en onze chauffeur waren er op tijd om aan de lange reis te beginnen.

Onderweg kwamen er al vele indrukken op hen af: ze leerden het Afrikaanse verkeer kennen, de geur van Douala, de prachtige natuur, de heerlijke ananassen, .... En nog veel meer.

Tegen 15u30 kwamen we aan in Djottin. Het voelde echt goed om terug in Djottin te zijn. Het was een lange en vermoeiende reis én het was ook veel te warm in Douala. De zusters waren blij om ons terug te zien, alsook de meisjes die in het klooster werken en de studenten. De studenten hadden die dag weer wedstrijden moeten spelen. We hadden wel wat spijt dat we er niet bij konden zijn maar ze vertelden achteraf dat ze alle wedstrijden gewonnen hadden (handbal jongens, handbal meisjes én voetbal jongens). We waren echt fier op hen!

'S Avonds was iedereen heel moe van de lange rit maar om onze eerste avond in Djottin af te sluiten zijn we toch nog iets gaan drinken in een plaatselijke bar.

29 januari:

7uur: tijd om naar de mis te gaan. We mochten van de zuster niet ontbijten voor de mis maar gelukkig hadden we nog enkele koeken om onze honger te stillen. Na een dikke 2uur zat de mis er eindelijk op. We gingen ontbijten bij de zusters om daarna richting markt te vertrekken aangezien het marktdag was in Djottin. Als de markt op zondag valt dan is het een speciale dag. De mis is dan om 7uur (ipv om 9uur) en iedereen gaat onmiddellijk na de mis op café tot ‘een kot in de nacht' (lees middernacht). Nadat we hen (Annemie, Marc, Sofie, Walter en Chris) de markt hadden laten zien gingen we iets drinken in de bar van Victorine. Haar man, Michael, was weer blij ons te zien. Victorine was er niet aangezien we het spijtige nieuws hadden gekregen dat haar broer de dag ervoor was omgekomen in een tragisch ongeval....

Na het avondeten was het tijd om een stapje in de wereld te zetten.

30 januari:

Op maandagochtend zijn we naar de assembly in de Catholic secondary school gaan kijken. Voor de lessen beginnen bidden de studenten samen, zingen ze het volkslied en er worden aankondigingen gedaan. Aangezien we allemaal gingen kijken op school moest er iemand van ons een speech geven. Die eer hebben we aan Walter gegeven waarna de studenten nog een ‘welkomstliedje' zongen voor ons. We gaven hen een rondleiding in de school. Ze hebben alles mogen zien behalve de slaapzalen van de jongens want die waren volgens de principal, zuster Evelyn, ‘ too dirty!'.

Na de rondleiding in de school was het health center aan de beurt. Ik had hen al alle afdelingen laten zien voor we naar de materniteit en verloskamer gingen. Ik had in het verslag al gelezen dat er een vrouw in arbeid was. Jammer genoeg was deze vrouw HIV positief dus ik had hen al gezegd dat ze niet moesten verschieten als ze er ‘niet zo gezond uitzag'. Toen we in de materniteit kwamen bleek dat Jasenta de vrouw in arbeid net onderzocht had. Ze had volledige ontsluiting. Aangezien Jasenta alleen was heb ik aan hen gevraagd of ze terug naar ons huisje wilde gaan zodat ik Jasenta kon helpen bij de bevalling. Een flinke jongen van 3400kg werd geboren met een apgar van 9/10.

In de namiddag zijn we de fons gaan bezoeken. Dit was een hele belevenis. We hadden hen al mentaal voorbereid op het drinken van palmwijn en het eten van kolanoten. Onopgemerkt zijn we er toch in gelukt om de glazen te wisselen zodat Sofie en Annemie niet hun volledige glas moesten opdrinken. Thea en ik zijn het ondertussen al gewoon om palmwijn te drinken.

's Avonds na het avondeten werd de eerste regen en onweer een feit!

31 januari:

Na het ontbijt gingen we richting Primary school om te kijken naar de assembly. Ook zij zingen het volkslied en marcheren over de hele ‘speelplaats'. Aangezien het ‘bilingual week' was moesten ‘miss Thea' hen nog een liedje aanleren. Met mijn assistentie hebben we hen nog een Frans liedje aangeleerd. Echt schattig om te zien!

Tegen de middag vertrokken we richting ons gastgezin. We hadden aan Theresia gevraagd of we mochten langskomen. Dit was voor haar geen probleem op voorwaarde dat ze eten mocht maken. Weer hadden we hen mentaal voorbereid op het eten van fufu. Theresia had fufu met ndolé gemaakt. En Sarafia haar dochtertje kon het precies niet geloven dat er ineens zoveel blanken bij haar thuis waren...

In de namiddag was het weer voetbaltraining. De dag ervoor hadden we tegen sister Evelyn gezegd dat Marc ook voetbalt. Dat vond ze geweldig en zei direct dat hij maar voetbaltraining moest geven aan de studenten van het voetbalteam. En zo gezegd zo gedaan. Eerst deden ze een kleine opwarming en daarna een match.

1 februari:

OP woensdag zijn we naar Kumbo geweest. Donatus kwam speciaal voor ons van Shisong naar Djottin aangezien we niet allemaal in de ambulance geraakte. De zusters hadden geregeld dat we eerst een rondleiding kregen in het ziekenhuis en cardiac centre van Shisong. Voor ons was het ook de eerste keer dat we er een rondleiding kregen maar op zich hebben we niet zoveel mogen zien... Dat was wel een beetje jammer.

Na de rondleiding zijn we richting Kumbo gegaan om iets te drinken en te eten. In een plaatselijk restaurantje (‘Dubai Palace') zijn we gaan eten. Kip smaakte nog nooit zo goed! In de namiddag lieten we hen nog de markt en supermarkt in Kumbo zien.

2 februari:

Hun laatste dag in Djottin was een rustig dagje aangezien we de dag erna nog een vermoeiende reis zouden hebben. Het was tijd om afscheid te nemen van de studenten, de zusters en de andere mensen uit het dorp. Cadeautjes werden uitgedeeld en vele mensen werden gelukkig gemaakt met schoenen, tshirten, ....

3 - 4 februari: Djottin - Douala

De terugreis naar Douala was weer heel vermoeiend. Nadat we allemaal opgefrist waren gingen we voor de laatste keer met zn allen samen uiteten. We hadden een Afrikaans restaurantje uitgekozen maar toen we binnen gingen bleek dit een toeristische attractie te zijn. We verschoten een beetje van de hoeveelheid blanken die daar zaten. Het eten was wel heel erg lekker!

De dag erna vertrokken Annemie en Marc richting Zuid-Afrika. 's Avonds na het avondeten vertrokken Walter en Chris terug richting België. Sofie bleef nog enkele dagen langer. Maar goed dat niet iedereen op hetzelfde tijdstip vertrok want het zou een enorme leegte geweest zijn.....

5 -8 februari: KRIBI

Aangezien Sofie nog enkele dagen langer bleef dan de rest wilde we er van profiteren om naar Kribi te gaan. Voor Thea en mij waren het ook de laatste dagen ‘vakantie' dus we konden er maar beter van genieten.

We hebben de Lobé falls bezocht, in en aan het zwembad gehangen, lekker gegeten (en veel), veel gelachen, twilight gekeken, sangria gedronken, komkommermaskers gesmeerd en veel bier gedronken. Kortom: het was plezant!

Vanavond vertrekt Sofie terug richting België en wij vertrekken terug richting Djottin...

Groetjes !!!

Sarah

2.5 maand later

Na 2,5 maanden in Djottin te wonen, leven en werken beginnen we te beseffen dat we bijna in de helft van onze stage zitten. Deze gedachte brengt gemengde gevoelens met zich mee. Langst de ene kant zullen we blij zijn om terug thuis te zijn, onze vrienden en familie terug te zien en in onze vertrouwde omgeving te vertoeven maar langst de andere kant vrezen we dat het afscheid ons hier zwaar gaat vallen. Ondertussen hebben we al zoveel interessante, lieve en vriendelijke mensen ontmoet die voor altijd een plekje in ons hart zullen hebben.

Hieronder vinden jullie alvast 10 survivaltips om het leven in Djottin te overleven. Enjoy!

• 1) Bestand zijn tegen op-hol-geslagen hormonen van de plaatselijke jeugd.

• 2) Bestand zijn tegen de grote hoeveelheden rijst die je te verteren krijgt.

• 3) Doen alsof je palmwijn en colanuts een delicatesse vind. (extra tip: zorg dat je steeds een tasje bijhebt zodat je de colanuts onopgemerkt kan wegsteken om nadien de plaatselijke bevolking heel blij te maken.)

• 4) Steeds vriendelijk zijn en mensen begroeten.

• 5) Zoek een goede duopartner die je goed aanvult. De ene wat socialer, de andere wat handiger: perfecte match, toch?!

• 6) Geduld hebben, véél geduld. Altijd handig wanneer de mis weer eens langer duurt dan 2,5uur.

• 7) Zorg dat je de lokale hits kan meezingen, dit vinden ze echt geweldig. ‘Ie die chop ma money...’ (letterlijk: ze eet mijn geld op)

• 8) Laat je lever alvast wennen aan de grote hoeveelheden drank; 65cl’ers gaan namelijk even gemakkelijk binnen als onze 25cl’ers maar doen de dag erna eens zoveel pijn…

• 9) Voel je vooral niet beledigd als iemand je ‘dik’ noemt. Dit is allemaal heel normaal in Afrika….

• 10) Zorg dat je genoeg reismedicatie bij hebt tegen alle mogelijke kwaaltjes die je je maar kunt inbeelden.

Groetjes en tot binnekort !

Sarah

2012 !!!

Vrijdag 30 december: Kumbo = internet

Eindelijk konden we nog eens naar de stad voor internet. Thierry, een kameraad, ging met ons mee. Hij wou ons iets laten zien in Kumbo want daarvan is hij afkomstig. Eerst gingen we maar op internet zodat we zeker waren dat we dit gedaan hadden. Daarna nam Thierry ons mee naar zijn thuis zodat we zijn papa, broer en zus konden ontmoeten. Zijn huis zag er beter uit dan de doorsnee Afrikaanse huizen. Aan zijn kleren merkte we al wel dat hij niet uit een heel arm gezin komt. Zijn papa was blij ons te zien, zijn broer nog blijer…. We kregen brood, bananen en ‘chocomelk’. Toen we vertrokken gaf zijn papa ons nog elk een kleipotje mee als aandenken.

Nadien nam Thierry ons mee naar het paleis van Kumbo want het was Culturele week. Dit wil zeggen dat er vanalles te zien was onder andere ook vele juju’s. Om onze dag af te sluiten zijn we even over de markt gelopen om inkopen te doen want we hadden de zusters beloofd eens een Belgisch gerecht te koken. Op de markt hebben we ook zijn mama ontmoet. Ze is trouwens ook een vroedvrouw en werkt in het ziekenhuis van Shisong. Echt een vriendelijke mevrouw!

Zaterdag 31 december: Oudjaar…

De dag begon heel rustig. Zoals op de meeste zaterdagen hadden we vandaag niets gepland. Een dagje om te relaxen!

Tegen dat het middag was kwam sister Evelyn ons halen om mee te koken met haar. Tijdens het koken begon ze verhalen te vertellen over mensen die betaald werden om iemands hoofd eraf te hakken en van die toestanden. Thea en ik vonden het best wel grappig want het is een zuster die nogal graag overdrijft. Toen ze zei dat voor blanke hoofden heel veel geld betaald werd vonden we het helemaal geweldig. Ze zei dat vooral op speciale dagen zoals nieuwjaar er van die rare dingen gebeuren. We vreesden al dat het moeilijk zou zijn om weg te mogen gaan op oudjaar en nieuwjaar… Er zat dus niets anders op dan een plan te bedenken…

In de namiddag gingen we kijken of Victorine in haar bar was maar dit was niet het geval. We wilde aan haar vragen of zij een goed woordje kon doen bij de zusters zodat we weg konden op oudjaar en nieuwjaar.

’S Avonds bleek dat het voor oudjaar geen probleem was. De zusters hadden liever dat we dan weggingen omdat dit hier toch niet echt gevierd word en er dus ook niet zoveel zatte/zotte mensen op straat rondliepen.

Voor de verandering moesten we nog eens naar de mis. Er was bijna niemand komen opdagen. Wat we wel snappen want de dag erna was het zondag wat wil zeggen dat het nog eens mis is. Wij moesten met de zusters mee en konden dus niet anders…

Het klinkt misschien raar maar dit was de meest zielige oudejaarsavond ooit. Thea en ik begonnen af te tellen en we waren de enige die enthousiast waren omdat het 00u was… We zijn dan ook maar doorgegaan om iets na middernacht. Om half 1 lagen we al in ons bed… zielig toch, niet?!

Zondag 1 januari: Nieuwjaar + Bamti

Na 3uur in de mis te zitten zat het er eindelijk op. De mensen gaan hier direct na de mis door naar de bars om nieuwjaar te vieren. Wij vonden dat wel een beetje raar want meestal maken wij de 1^ste januari niet heel bewust mee (lees: vanuit ons bed). Maar dat was dit jaar niet het geval…

In de namiddag wilde we een student van Thea bezoeken in een dorpje dichtbij Djottin, Bamti genaamd. Er was vanalles te doen aangezien de kerstvakantie er bijna op zat. (de kerstvakantie is hier een week vroeger gestart en dus ook een week vroeger geeindigt)

We kregen zoals gewoonlijk weer teveel eten en drinken tijdens ons bezoekje. Ook was er een moslim die ons wou kopen voor een kudde koeien. We hebben vriendelijk bedankt...

’S avonds deden we nog eens een poging om op stap te gaan. Victorine had aan de zusters gevraagd of we weg mochten. En jawel, het was gelukt. Na het avondeten gingen we dus richting Victorines bar. We hadden afgesproken om daar eentje te drinken en daarna naar de andere bar te gaan aangezien iedereen ons wou zien op nieuwjaar. Ons plan was te mooi om waar te zijn. Toen ik ging betalen zei Victorine dat we niet weg mochten. Ze had namelijk beloofd aan de zusters dat we alleen naar haar bar gingen en ze ons veilig thuis zou brengen om 24uur.... Toen ik vroeg waarom we niet weg mochten bleek dat het probleem vooral lag aan ons gezelschap. Gladice, een student, was bij ons. Ze wou niet dat we met haar omgingen omdat ze nog een student is... we vonden het wat vreemd enn zeiden dan maar tegen Gladice dat ze maar zonder ons moest gaan. Toen we nog eens vroegen of we naar de bar in dezelfde straat als haar bar mochten was er ineens niets meer aan de hand en mochten we gaan... We moesten wel voor 24uur terug in haar bar zijn zodat ze ons veilig terug naar huis kon brengen.

Maandag 2 januari, dinsdag 3 januari en woensdag 4 januari; werken, werken, werken...

Veel hebben we op deze dagen niet gedaan, vooral gerust en gewerkt. Alle studenten moesten terug naar school. De studenten die in het internaat verblijven zijn we dan ook gaan verwelkomen. We hebben we niet gezien gedurende de kerstvakantie en ja hoor, we hebben ze best wel gemist....

Ook zitten we terug zonder water sinds er een koe op een waterleiding is gaan staan. Heel het dorp moet nu water gaan halen bij de kranen waar er nog een beetje uitkomt. Gelukkig hebben we zusters een waterput waar wij gebruik van mogen maken. Sleuren met emmers water is ook niet het tofste werk maar wel het dagdagelijkse leven van een doorsnee Afrikaan...

Donderdag 5januari:

In de voormiddag zijn we beiden gaan werken. Ik in het health centre; Thea op school.

In de namiddag zijn de snel naar de markt gegaan om de nodige inkopen te doen voor ons bezoek want in het weekend kregen we ons eerste bezoek uit Belgie!

Na de markt zijn de samen met de studenten gaan sporten. Best wel vermoeiend zo toertjes lopen en oefeningen doen in de zon...

Vrijdag 6 januari: Bezoek uit België!

Vandaag mochten we ons eerste Belgische bezoek ontvangen. We waren wel wat zenuachtig aangezien we niet wisten wat we mochten verwachten; 2 leerkrachten en onze directeur op bezoek in Djottin. Spannend !

Aangezien Thea nog aan het lesgeven was ging ik samen met Patrick, een collega, ons bezoek verwelkomen. We waren blij hen terug te zien maar het was ook wel wat raar. Na 2 maanden nog eens bekende gezichten zien deed deugd; maar blanken in Djottin zien was raar. Ze hadden enkele leuke dingen voor ons bij; 2 flairs om te lezen, snoepjes, nog wat spulletjes voor Thea....

Na het middageten gingen we de school bezoeken. Alle leerkrachtenb waren al weg dus begonnen we zelf maar aan de rondleiding. Plots stond meneer Paius, de disciplineleerkracht, daar. Hij nam de rondleiding van ons over en liet hen alle klaslokalen en slaapzalen zien.

Nadien gingen de eerste fon bezoeken. We hadden 10 liter palmwijn meegenomen voor hem. Hij was weer blij ons te zien. Hij zei tegen onze leerkrachten dat we ondertussen zijn dochters al zijn en dat we al heel goed geintegreerd zijn in Djottin. Wel leuk om te horen. Hij was dan ook zeer blij toen Thea en ik voor ons 2^de glas palmwijn gingen.

Zaterdag 7 januari: Evaluatiegesprekken, bezoek gastgezin – health center – fon

Het beloofde weer een drukke dag te worden. Na het ontbijt gingen we richting het health center voor een rondleiding. Patrick en Sister Lucy deden dit met veel plezier. Daarna gingen we richting het gastgezin want begin februari gaan we daar terug intrekken. Theresia was heel blij hen te mogen ontvangen en Sarah, haar jongste dochtertje, wist niet wat ze zag; zoveel blanken!

In de namiddag begonnen we aan de evaluatiegesprekken. Thea en ik moeten elk een individueel gesprek doen met Nele zodat ze ons kan beoordelen en tips kan geven voor onze bachelorproef en taken.

Om 15uur werden we allen bij de andere fon verwacht. We waren er nog nooit op bezoek geweest en achteraf bekeken vonden we dat helemaal niet erg. In het begin praatte hij nog over normale dingen maar nadien begon hij over seksueel gedrag en polygamie... En ja, al snel zei hij dat hij wou trouwen met mij, Thea en Nele. Hij heeft al 4 vrouwen dus wij zouden nummer 5, 6 en 7 worden. Tof seg, polygamie...Weer hebben we vriendelijk bedankt...

Zondag 8 januari: Byebye bezoek

In de voormiddag zijn we met z’n allen naar de mis gegaan. Na de mis hebben we voor de laatste keer samen gegeten om dan terug afscheid te nemen van ons bezoek. Ze vertrokken rond 14uur richting Bafut om een bezoekje te brengen aan Paulien en Jasper.

In de namiddag was het plots zo stil in ons huisje en we hebben dan ook niet veel meer gedaan. Gerust van het vermoeiende maar leuke weekend; foto’s bekeken en we kijken al uit naar het volgende bezoek eind januari.

merry christmas and a happy new year !

Dinsdag 20 december: internetttttt !!!!

Om 8uur stonden Thea en ik al aan het internetcafé want we hadden veel werk voor school. Na heel wat gezucht, frustraties en mails waren we om 16uur eindelijk klaar met internetten! Inderdaad, we hebben er heel lang over gedaan om alles af te krijgen… Nadien gingen we zuster Renata opzoeken om terug richting Djottin te gaan. We hadden nog niets gegeten voor de middag dus we waren blij toen we even stopten aan een winkeltje zodat we iets te drinken en te eten konden kopen.

We waren heel blij zuster Renata terug te zien en toen we in Djottin aankwamen kwam ‘home sweet home’ spontaan in me op. Zalig, het gevoel hebben dat je thuiskomt. (Als gaat het nog zaliger zijn om effectief in België thuis te komen…)

Woensdag 21 december: Werken

De eerste werkdag van de week begon al goed. De twee hoofdingangen van het klooster waren op slot. We dachten even dat we niet zouden binnengeraken om te ontbijten maar gelukkig was de achterdeur open. De zusters zaten nog in de mis en de meisjes die in het klooster werken zijn naar huis voor de feestdagen. We moesten dus zelf alles zoeken om te ontbijten maar dit was geen enkel probleem want we weten alles al staan ;-). Ik wou net vertrekken naar het health center toen de zusters binnenkwamen. En ja hoor, ik mocht niet vertrekken voordat ik iets gedronken had met warm water. Ze gingen dus snel water koken voor ons waardoor ik een half uurtje te laat was in het health center….

Het was weer een drukke dag, gelukkig maar want de rest van de staff moest van 7u30 tot 14uur naar de mis. (Was ik even blij dat ik mocht gaan werken!)

In de namiddag was Donatus hier. Hij is de directeur van de nursery school in Shisong. Hij kwam even langs om ons te zien. Hij was blij om te zien hoe gezond en gelukkig we er uit zien in Djottin. (Het is precies alsof niemand kan geloven dat blanke zich goed kunnen voelen in een dorp als Djottin…)

Daarna zijn we nog even op bezoek gegaan bij madame Theresia.

Donderdag 22 december: Werken + death celebration in het paleis (again…)

Het beloofde weer een drukke werkdag te worden want alle afdelingen moesten schoon gemaakt worden omdat het bijna kerstmis is. Bedden maken en baby’s wassen gebeurde in een sneltempo. En de besnijdenissen gebeurde op een iets andere manier dan anders (blijkbaar gebruiken ze niet allemaal dezelfde techniek hiervoor…)

In de namiddag kregen we bezoek van het doofstomme meisjes dat in ons dorp woont. Elke keer als ze mij ziet begint ze te lachen. Zij verstaat ons niet en wij verstaan haar niet maar dat wilt niet zeggen dat je elkaar niet leuk kunt vinden. Ze is graag in ons gezelschap en dat zie je….

Nadien zijn we nog even naar het paleis geweest. Sinds dinsdag zijn ze het overlijden van de fon z’n moeder aan het vieren. Toen we daar aankwamen was er nog niet veel te zien maar weldra zouden de eerste juju’s uitkomen zeiden ze. Voor de eerste juju moesten we ons verstoppen want deze mag niet gezien worden door vrouwen. (Wij zijn wel eens benieuwd hoe die er uitziet…) Jasenta nam ons mee in het paleis en we werden begeleid naar de kamer waar alle zusters zaten. Al snel kregen we een bord rijst, palmwijn en rode wijn in onze handen geduwd. Weeral eten en drinken…. Terwijl we daar zaten te eten zagen we enkele juju’s passeren. Wij waren alvast blij dat we binnenzaten en de juju’s ons niet konden doen. Nadien zijn we nog even naar de juju’s gaan kijken die alleen maar dansen. Tegen dat het donker werd was het tijd om terug naar het klooster te gaan.

Vrijdag 23 december: Vaccinatiedag + kerstfeestje

Vandaag mogen alle mama’s met hun baby’tjes langstkomen. De 4^de vrijdag van de maand is vaccinatiedag! Thea kwam me vandaag helpen in het Health Center. Ze legde aan mij en Thea uit hoe we de kindjes moesten wegen en hoe we de papieren moesten invullen. Maar het werd al snel heel druk waardoor Thea alle baby’s moest wegen en ik moest gaan helpen om vaccins op te trekken in spuitjes zodat deze in een sneltempo gegeven konden worden aan de kindjes. Structuur zat er allesinds niet in want al snel was het onduidelijk welk kind nu welk vaccin had gekregen…. De vrouwen bleven niet op hun plaats zitten waardoor het een hele warboel werd.

In de namiddag moesten we naar het kerstfeestje van het Health Center. Eerder deze maand hadden we met het personeel al namen moeten trekken zodat we wisten voor wie we een cadeautje moesten kopen. We moesten zeker op tijd zijn want om 15uur begon het feestje! Jaja, daar zaten Thea en ik dan als enige om 15uur… Pas na 16uur kwamen mijn collega’s binnengewandeld. Het feestje begon (uiteraard) met een gebed en een liedje. Nadien kwam de matrone aan het woord, iemand van het personeel en ook Thea en ik moesten iets zeggen. Hierop waren we niet voorbereid dus ze vonden het grappig toen we nog even kort moesten overleggen wat we gingen zeggen. Eindelijk was het tijd voor de pakjes! De bedoeling is dus dat je even een dansje doet en dan na enkele schijnbewegingen de persoon gaat halen om mee te dansen en vervolgens je pakje te overhandigen. Ik kreeg een pakje van Mr Edmund. Mijn eerste Afrikaanse gevlochten tas met ‘god bless you Sarah’ is een feit! Daarna was het tijd om te eten. Er was keuze uit rijst, plantains, fufu, njamanjama, ndolé en de pasta die Thea en ik gemaakt hebben! Het dessert was popcorn, kroepoek en chinchin.

Na het feestje zijn we nog even naar de bar van Victorine geweest om het Belgische vrijdagavondgevoel hoog te houden.

Zaterdag 24 december: Rustdag

Vandaag wilde we graag een bezoekje brengen aan de moeder van Filip, dit is een man uit Djottin die in België woont en Thea heeft hem geïnterviewd voor een taak van Engels. Maar toen we bij Theresia aankwamen bleek dat ze te druk bezig was om met ons mee te gaan en besloten we dan maar om het bezoek nog eens uit te stellen.

Onderweg terug naar huis na ons bezoekje aan Theresia kwamen we onderweg een kudde koeien tegen die niet echt zin hadden om mee te werken. Aangezien de koeien hier enorm grote horens hebben besloten we besloten dus maar aan de kant te wachten tot de weg koe-vrij was…

’S avonds moesten we mee naar de mis aangezien het Kerstavond is. Wij verschoten er een beetje van dat de mis al om 20uur begon maar gelukkig duurde de mis maar 1,5uur. De zusters zeiden dat als ze de mis later op de avond zou beginnen er heel wat dieven zouden toeslaan en de huizen van de dorpelingen zouden leegroven…..

Zondag 25 december: Merry Christmas! Zalig Kerstfeest! Joyeux Noël!

Omdat het kerstmis was had Sister Patricia fried eggs gemaakt voor iedereen. Om 9uur moesten we naar de mis. En ja, geloof het of niet, de priester was 45 minuten te laat! We vreesden er al voor dat het een lange mis zou worden en we hadden gelijk: 3uur later zat het er op….

Onze kerstmenu was niet zo speciaal: ’s middags aten we kip met rijst. En ’s avonds, jawel, kip met rijst. Op zo’n momenten missen we wel het lekkere eten van bij ons, maarja binnen 4 maanden kunnen we daar weer volop van genieten. ’S Avonds toen ik naar m’n familie belde heb ik dan ook gevraagd dat ze niet zouden zeggen wat ze aan het eten waren…

In de namiddag zijn we naar de parish hall geweest omdat er een collega van Thea een voorstelling ging geven van zijn eerste Gospel-album. Wij vonden dat het eerder leek op een slechte karaokeavond en hebben dan ook zeer goed gelachen met zijn grappige dansmoves. J

Na het avondeten hadden we gevraagd aan de zusters of het oké was dat we Clarice mee uit namen. Clarice werkt na de schooluren, in het weekend en in de vakanties in het klooster samen met nog enkele andere meisjes. Maar omdat het kerstvakantie is zijn de andere meisjes naar huis en is zij de enige die hier achterbleef. We vinden het erg voor haar dat ze niet naar haar familie kan met kerstmis en wilden haar dan ook een leuke kerstmis bezorgen. We zeiden tegen de zusters dat we ze ten laatste om 21uur terug naar huis brachten aangezien ze nog maar 15jaar is. Clarice was heel blij dat ze mee mocht met ons en zorgden er dan ook voor dat ze veilig en op tijd terug thuis was. Toen we in het dorp aankwamen verschoten we van de massa die door de straten liep. Iedereen gaat hier uit op Kerstmis. De bars zaten dan ook overvol. Een student van Thea nam ons mee naar de bar waar alle jeugd gaat: ‘Joe’s’. In de bar was er heel veel volk, ook wel enkele zatlappen en nog meer jongens die met ons wilden dansen…

Maandag 26 december: Bevalling nummer 1 !!!

Na enkele uurtjes slapen deed het pijn om zo vroeg op te staan om te gaan werken. Vandaag werkte ik samen met Victorine. We waren beiden heel moe van Kerstmis maar we hadden ons werk wel. We hadden net alle afdelingen gepoetst toen ze mij kwam roepen dat ik onmiddellijk naar de materniteit moest gaan. Toen ik daar aankwam zei Victorine: ‘you conduct the delivery and I will assist you’. Zalig, mijn eerste bevalling in Kameroen, geen gynaecoloog die op m’n vingers keek, geen vroedvrouw die je achteraf moet evalueren… Na enkele persweeën kwam er een flinke jongen van 4,100kg ter wereld met een apgar van 9 en 10. Het was een hele vlotte bevalling en de mama was heel blij dat ik de bevalling van haar 4^de kind gedaan heb.

In de namiddag hebben we gerust zodat we ’s avonds terug op stap konden gaan. Na het avondeten vertrokken we richting de bar van Victorine. Ze had de dag voordien een salade gemaakt voor ons en we gingen haar de kookpot terug brengen. Victorine was niet in de bar dus gaven we de kookpot maar aan haar man. Er was net een bijeenkomst geweest van een ngo in Djottin. De voorzitter van de ngo, Donatus (de man die we eerder in Kumbo hebben ontmoet), bood ons iets aan om te drinken. Nadien gingen we naar de ‘OAU’ ( een andere bar in Djottin) omdat de studenten zeiden dat daar een studentenfeestje zou doorgaan. Toen we daar aankwamen bleek dat het feestje niet doorging omdat er te weinig studenten waren komen opdagen. Dan maar terug naar ‘Joe’s Bar’ in de hoop dat we iemand tegen kwamen die we kenden. Gelukkig waren er enkele studenten daar die we kenden.

Dinsdag 27 december:

En ja weeral deed het pijn om op te staan na een avondje uit…. Gelukkig was Jasenta terug vandaag om de apotheek open te houden zodat ik dat niet meer moest doen. Dat maakte mijn werk al een beetje lichter. Ook werkte ik vandaag samen met Avitus. Het werk was dus goed verdeeld.

In de namiddag zijn we ons bed ingekropen om te bekomen van de afgelopen twee dagen. Na het avondeten is Clarice mee film komen kijken bij ons. The little mermaid; en ze vond het geweldig!

Woensdag 28 december:

Weer een nieuwe werkdag! Veel speciaal viel er niet te beleven. Thea ging samen met een student naar de markt in de voormiddag en bakte een bananencake. Heerlijk!

In de namiddag gingen we naar de bar van Victorine geweest. Zij was weer heel blij ons te zien. Daarna gingen we langst de kleermaakster om onze kleedjes te gaan halen. Weer een nieuwe outfit om naar de kerk te gaan…

Ondertussen was het al bijna 17uur, tijd om te douchen dus anders is het te donker en het water te koud. Gelukkig had ik me al gedoucht want even daarna kregen we nog veel bezoek. We waren even aan het twijfelen of we de deur zouden open doen want we wisten niet of het die vervelende jongen was of niet. Maar toen bleek dat het Ignatius (de broer van Filip) en een kameraad waren. Geen probleem dus. Ze kwamen langst om mij te zien want ik had hen nog niet ontmoet. Terwijl onze eerste 2 bezoekers er nog waren kregen we er nog bezoek bij: de neef van Victorine haar man. We hadden hem eerder deze week ontmoet tijdens een avondje uit.

’s Avonds kwam Gladice (een student) ons halen om op stap te gaan. Aangezien het market day was zouden er heel wat mensen uit gaan. Dat willen we niet missen. Ze wou ons meenemen naar een andere bar maar daar zaten vooral oudere mensen en zatlappen. Daar hadden we ook geen zin in. We gingen dus opnieuw naar ‘Joe’s’.

Donderdag 29 december:

Het was een zeer rustige dag op het werk. Maar goed want ik had rugpijn en was er op aan het hopen dat ik zou mogen gaan liggen. Na het wassen van de baby’s, de bedden opmaken en de besnijdenissen ben ik mogen doorgaan. Veel werk was er niet dus ik heb niets gemist.

In de namiddag zijn we wat gaan wandelen in het dorp. Toen we terug waren zijn we Clarice gaan helpen met koken. Daarna kregen we opnieuw bezoek. Deze keer van Thierry en een kameraad. Thierry is een student in de school waar Thea les geeft.

’S Avonds hebben we nog even naar een Nigeriaanse film gekeken bij de zusters.

Wist je dat…

- Ze hun kerstcadeautje niet onmiddellijk openmaken maar wachten totdat ze alleen zijn…

- We volgens hen niet dansen als blanken maar als Afrikanen (die verwonderde blik is echt ge-wel-dig)

- Er in heel ons dorp maar 2 kerstbomen staat (en dan nog op dezelfde plaats)..

- Ik hen heb moeten uitleggen hoe ze een fles ‘champagne’ moeten openen…

- Onze tweede Afrikaanse outfit af is!

- Ik de afgelopen week tijdens het uitgaan al heel vaak gehoord heb: ‘I like you’, ‘you’re beautiful’, ‘I love you’, ‘I want to go to Belgium with you’, en nog veel meer melige dinge….

- De zusters verbaasd waren dat ik aardappelen kan schellen…

- Het precies de week van de vervelende mannen is!

- Ze zelfs de kop en de poten van de kip opeten. (Ze vonden het ook grappig dat wij nogal raar keken toen de zuster langst mij de kop op at….)

December = feestmaand?!

7 december: afsluiter festiviteiten aan het paleis + viering Zusters in Shisong

Ze hadden ons laten weten dat er rond 7u30 de afsluiter zou zijn van de festiviteiten die gedurende de afgelopen 3 weken elke dag doorgingen in ons dorp. Dit wilde we natuurlijk niet missen. We kwamen net op tijd aan om de eerste juju te zien. Het was nogal een speciale juju, eentje die zich belachelijk stond te maken. Alle aanwezigen moesten lachen met zijn ‘stommiteiten’. Wat we niet wisten is dat deze juju ‘kwaad’ word van de kleur rood. Niemand had ons iets gezegd en alle mensen bekeken ons nogal raar omdat Thea haar rok knalrood was…. Gelukkig mocht de juju haar niets doen omdat we blank zijn! Even later kwamen er een dertigtal traditionele dansers van de berg af. Wel grappig om te zien hoe ze apen nadeden en gekleed waren met bladeren en takken. Sommige hadden zelfs niet zoveel aan…

Na deze feestelijke ochtend waren wij ook in de ‘feeststemming’. We mochten, ein-de-lijk, onze kleedjes gaan afhalen voor het trouwfeest. Uiteraard hebben we onmiddellijk ons kleedje gepast. Ons eerste traditioneel kleedje is een feit!

’s Middags vertrokken we richting Shisong. In de namiddag zijn we naar het internetcafé geweest om wat nieuws van het thuisfront op te vangen en mijn blog bij te werken.

’S Avonds moesten we naar een viering ter gelegenheid van de 75-jarige aanwezig van de Sint-Franciscus zusters in Kameroen. Onze zusters van Djottin behoren tot deze orde. De viering begon met een korte processie, een mis en een toneelstuk over de geschiedenis van de zusters. We zagen aan zuster Patricia, de hoofdzuster van Djottin, haar gezicht dat ze heel blij was dat wij aanwezig waren op de viering. Na de viering zijn we gaan logeren bij Elise en Karlien. We waren blij hen nog eens terug te zien!

8 december: viering Tertiary Sisters of St Francis in Kumbo

Om 9 uur werden we verwacht in de Kathedraal van Kumbo om de mis, ter ere van de Sint-Franciscus zusters, bij te wonen. In de mis zaten meer dan honderd zusters; zoveel had ik er nog nooit samen gezien! In het begin vonden we de mis nog wel interessant omdat we konden filmen en foto’s nemen maar na 4uur waren we het echt wel beu…

We vonden dan ook dat we het verdiend hadden om in de namiddag de rest van de viering over te slaan: op naar Shisong om onze spullen te halen en nog een poging doen tot internetten!

9 december: werken + vrijgezellenavond!

Op het werk was er niet zoveel te doen buiten de dagdagelijkse activiteiten. Victorine maakte hier gebruik van om samen met mij alle bedden, kastjes, vensterbanken en dergelijke eens grondig schoon te maken. Soms lijkt het of ik hier meer poetsvrouw ben dan vroedvrouw, maarja.

In de namiddag zijn we richting Oku vertrokken. Mijn collega, Jasenta, op 10 december getrouwd is had ons uitgenodigd om de avond voor haar trouw met haar te komen dansen. We waren blij dat we eens een andere weg namen dan dat we gewoon waren, zo zagen we weer eens iets anders. We dachten dat er in het dorp van Jasenta meer te zien zou zijn dan in Djottin, maar dat viel tegen. Bij onze aankomst bleek dat we nu echt midden in de brousse zaten. (En wij dachten dat Djottin al een broussedorp is..). Voor het huis van Jasenta zaten heel wat vrouwen eten te maken voor het trouwfeest. We vroegen of we haar konden helpen met iets; dit vond ze nogal grappig en zei dat we maar moesten rusten want we zouden wel moe zijn…

Een klein cultuurshockske en heel wat starende gezichten later begon het donker te worden. We vroegen aan Jasenta of we ons konden omkleden omdat we het koud kregen. Ze bracht ons naar onze kamer. Het was een heel klein kamertje met een al even klein bed (een twijfelaar; en daar moestenw met 2 personen slapen). We hadden ook al snel opgemerkt dat we geen lakens hadden maar hoopten dat Jasenta deze vergeten was en nog zou brengen. We vreesden dat het een slapeloze nacht zou worden…. De muziek was ondertussen al gestart, de drankkartons wijn geopend, de koude kwam ons tegemoet en de vrouwen waren nog steeds aan het koken.

De man van Jasenta nam ons mee naar een plaatselijke bar om zijn vrijgezellenavond te vieren. Daar hadden we weer veel bekijks; niet moeilijk want in de bar zaten alleen maar mannen… De traditie is hier dat mannen op hun vrijgezellenavond fried corn of popcorn uitdelen. De aanwezige mannen waren al stevig in de drank gevlogen. Wij hielden het maar bij frisdrank aangezien we al twee glazen (vieze) wijn ophadden. Maar wat is een vrijgezellenavond zonder drank? E r was geen ontkomen aan en al snel belande er sangria in onze frisdrank en eigenlijk smaakte dat nog wel! We probeerden ons drinken zo snel mogelijk op te hebben want we begonnen ons wat ongemakkelijk te voelen tussen al die mannen. Toen we terug in het huis van Jasenta aankwamen waren de vrouwen nog altijd aan het koken. We wisten niet goed wat doen en besloten dan maar om te gaan slapen. We waren nog moe van de viering en de dag erna zou ook nog een vermoeiende dag worden.

In onze kamer stond ons een niet zo aangename verrassing te wachten: een mand met vlees die een verschrikkelijke geur verspreide. Ook hadden we nog steeds geen lakens… Thea en ik konden er nog wel mee lachen en besloten om alle kleren die we bijhadden aan te doen om te slapen. Wat ze ons niet gezegd hadden is dat het in Oku veel kouder is ’s nachts dan in Djottin en dat de mensen de avond voor de trouw niet slapen… Midden in de nacht werden we wakker omdat we dringend naar het toilet moesten. De wc was niet meer dan een gat in de grond (een hele beproeving ’s nachts én zonder lenzen in….). En ja hoor, de mannen waren nog steeds aan het feesten én drinken; de vrouwen waren nog altijd aan het koken… We hadden het heel koud, ik had ondertussen al overal pijn en dan werden we nog lastig gevallen door een zatlap… We wisten niet meer of we aan het lachen waren van miserie of met zijn zattigheid. En omdat we het zo koud hadden hebben we onze kleedjes voor de trouw maar gebruikt als lakens.

10 december: Trouw Jasenta en Emmanuel

Raad eens wat de vrouwen aan het doen waren toen we opstonden?! Jawel, nog steeds aan het koken. Niemand had ons gezegd dat de vrouwen een hele nacht koken en dat de mannen een hele nacht feesten..

Ook was het voor niemand duidelijk om hoelaat de mis begon. Op de uitnodigingen stond 10uur maar blijkbaar had de priester 9uur in zijn planning staan. De Afrikaanse oplossing hiervoor was: om half 10 naar de mis! We trokken onze kleedjes aan en vertrokken, samen met het bruidspaar en de bruidsmeisjes, richting kerk. De mis duurde een kleine 2 uur. De bruid en bruidegom kwamen elk apart naar voren. De bruid werd niet vergezeld door de vader; wel door de getuige en de bruidsmeisjes. Ze gaven elkaar een ring maar dit werd niet gevolgd door een kus, wel door een knuffel. Na de mis was het tijd voor de foto’s met de familie, de bruidsmeisjes, de getuigen, de collega’s, … en de blanke! Daarna moesten we allemaal verzamelen in de ‘feestzaal’. Het feest begon (uiteraard) met een gebed, het snijden van de cake (stel je hier niet te veel bij voor aub), presentation of gifts en het feest werd geëindigd rond 3uur met een ‘feestmaal’ (lees: hun dagelijkse kost in grotere hoeveelheden).

Rond 15 uur vertrokken we terug richting Djottin en we waren heel erg blij om terug ‘thuis’ te zijn. Na de slechte nachtrust van de afgelopen nacht stond ons er in Djottin nog een onaangename verrassing te wachten: er kwam geen water uit de kraan… Dan maar eerst wat rusten en hopen dat het tegen ’s avonds opgelost is.

Bij het avondeten zeiden we de zusters dat we geen water hadden. Ze zeiden dat we onze emmers moesten gaan halen zodat ze ons water konden meegeven. Dit deden we. Toen we terug in het huisje waren zagen we dat de elektriciteit terug werkte, euforisch als we waren staken we ons laptops en gsm’s in; maar we hadden te vroeg gejuigd: de elektriciteit viel uit. De generator kan het niet meer aan om ons huisje ook te voorzien van elektriciteit.

11 december: Zondag = rustdag

Veel deden we niet op deze zondag. We moesten nog bekomen van de afgelopen dagen. Om 9uur zijn we naar de mis gegaan en daarna hebben we wat gerust.

In de namiddag zijn we op bezoek gegaan bij madame Thérèsia. Ze was weer blij ons te zien, en dat was wederzijds. Haar moeder gaat trouwens manden voor ons vlechten!

’S Avonds zei zuster Evelyn ons dat ze op 17 december zou afstuderen aan de universiteit van Buea (dichtbij Douala). Ze zei dat ze aanstaande donderdag zou vertrekken en het leek alsof ze heel graag had dat we meegaan, maar dat was niet heel duidelijk. Toen we het haar vroegen kregen we geen duidelijk antwoord. Omdat donderdag niet meer veraf was en wij eigenlijk wel heel graag mee wilden hoopten we snel een duidelijk antwoord te krijgen. Toen sr Evelyn even alleen was zagen we onze kans en gingen we vragen of we meemochten. Ze was heel enthousiast en zei dat ze het niet durfde te vragen aan de andere zusters maar dat ze heel graag wil dat we haar vergezellen. (tja, ze studeert natuurlijk niet alle dagen af met blanken in haar gezelschap….)

12 december:

Het beloofde een drukke werkweek te worden: Jasenta (verantwoordelijk voor de apotheek) was nog steeds in Oku, zuster Renata (die de consultaties doet) vertrok op dinsdag naar Bamenda,T hérèsia (verpleegster) was nog op zwangerschapsverlof en Patrick (verpleger) heeft ook verlof. Dit wil dus zeggen dat sr Lucy en ik er deze week alleen voor staan tijdens de ochtendshift. Maar vandaag viel het nog mee. Buiten enkele prenatale consultaties en de dagdagelijkse planning was er niet veel te doen.

In de namiddag was het markt maar doordat Thea het te druk had met het uittellen en invullen van rapporten ben ik samen met Christabel en Betila gegaan. Op de markt hadden ze allebei oorbellen gezien die ze leuk vonden en omdat ze geen geld bij hadden kwamen ze met een pruillip langst mij staan en zeiden: ‘we like those earrings, but we don’t have money’. Ik zei dat het niet eerlijk zou zijn tegenover de andere meisjes die in het klooster werken en zei dat ik ze niet kon betalen voor hen. Aan hun gezicht zag ik duidelijk dat ze teleurgesteld waren en op de terugweg hebben ze bijna niets meer tegen mij gezegd…..

’S avonds kwamen we zuster Renata tegen en zagen we onze kans om te vragen of het oké is als we mee naar Buea gaan met sister Evelyn. Dit was oké voor haar en zei dat het voor de andere zusters ook geen probleem zou zijn.

13 december: werken, werken en nog eens werken!

Het was een hele drukke werkdag. Toen sister lucy en ik aankwamen in het health center was Victorine nergens te bespeuren. We deelden maar snel de medicatie uit omdat we lazen in het verslag dat er 2 vrouwen in arbeid waren. Toen ik binnenkwam in de ‘verloskamer’ was het hoofdje al geboren. Ik deed maar snel handschoenen aan zodat ik Victorine kon helpen met de eerste zorgen voor de baby. Om 7u25 werd een meisje van 2700 gr geboren. Victorine was heel moe van de drukke nacht dus zei ik haar dat ze maar moest gaan slapen en dat ik de papieren wel in orde zou maken. Nadien ging ik de bedden opmaken en het andere babytje op de materniteit wassen.

Toen ik hiermee klaar was had sister Lucy dringend mijn hulp nodig in het dispensarium: ontslagen maken, medicatie voorschrijven, berekenen en verzamelen, de kasten aanvullen, infusen stopzetten, infusen prikken, consultaties doen, medicatie uitdelen, dossiers in orde brengen, …. Het was een hele drukke werkdag! Plots was ik niet alleen vroedvrouw/verpleegster maar ook apotheker, boekhouder en dokter. Om 15u was ik pas klaar met werken en heel blij dat ik eindelijk iets kon gaan eten.

Omdat ik zo moe was van het werken heb ik in de namiddag niets meer gedaan…

14 december: weer een drukke werkdag

Het was een even drukke werkdag als gisteren… Gelukkig had Avitus vandaag ook de ochtendpost. Hierdoor moest ik niet in de afdeling staan maar heb ik de hele dag mee in het dispensarium gestaan met Sister Lucy. Ook heb ik even een onterechte uitbrander gekregen van Sister Lucy. Ze was kwaad op mij omdat ik de prenatale consultaties nog niet gedaan had terwijl ik al enkele keren aan Avitus had gevraagd of ik dit mocht doen. Zijn antwoord was telkens dat sister Lucy dat zou doen.…

In de namiddag heb ik wat geschreven in m’n dagboek, gewerkt aan m’n blogbericht en nagedacht over dingen die ik wil doen als ik terug thuis ben. Ook hebben we opgeruimd want de dag erna vertrokken we richting Buea voor de graduation van Sister Evelyn en er zouden enkele priesters in ons huisje logeren .

15 december: Djottin à Kumbo à Bamenda à Buea

Rond 8uur vertrokken we richting Kumbo om daar een bus te nemen naar Bamenda. We wilden eerst nog ‘afscheid’ nemen van de studenten aangezien de kerstvakantie hier op 16 december begint. De meeste studenten gaan terug naar hun dorp om daar samen met familie en vrienden de kerstperiode door te brengen.

Het was een hele rit om van Kumbo naar Bamenda te gaan. Gelukkig kennen we de man die de busjes regelt al een beetje en regelde hij voor ons goede zitplaatsen.

Rond 14uur kwamen we aan in Bamenda. Eerst eten zoeken, onze zitplaatsen voor de nachtrit regelen en dan richting het klooster van Bamenda.

Sister Evelyn zei dat we om 19uur terug naar de bus zouden gaan maar uiteindelijk zijn we pas om 2uu20 vertrokken naar de bus. Blijkbaar nog veel te vroeg want we moisten wachten tot alle busjes volzaten en tot alle baggage (inclusief een levend varken) op het dak gebonden was. We konden pas om 22u30 richting Buea vertrekken..

16 december: Buea

Na een lange en vermoeiende busrit kwamen we om 7uur aan in Buea. We moisten nog even wachten totdat de baggage van Sister Evelyn van het dak gehaald werd en dan moesten we een taxi versieren richting het nieuwe klooster van Buea. Sister Evelyn had ons al gezegd dat het mogelijk was voor ons om Limbe te bezoeken aangezien ze niets gepland had voor ons die dag. Dit moet je geen twee keer zeggen tegen ons. De zusters wilden dat we eerst wat zouden rusten voor we vertrokken maar wij zagen dit niet zitten omdat we dan meer moe zouden zijn....

Omdat de zusters niemand vonden die met ons mee naar Limbe kon gaan zeiden zed at we moisten doen alsof we de plaats goed kenden. Zelfverzekerd als we zijn vertrokken we richting Limbe. ‘’Down Beach” zeiden we tegen de taxi chauffeur. Uitstappen en niet twijfelen was dan ook de boodschap toen we in Limbe aankwamen. Limbe staat bekend om zijn zwarte lavastranden en de haven. Het stadje ligt aan de voet van Mount Cameroon, die niet alleen de tweede hoogste berg is in West-Afrika maar ook een actieve vulkaan.

We maakten een wandeling over het strand en zijn dan maar een terrasje gaan doen met zicht op zee! We vinden dat we het na 1,5 maand wel verdiend hebben om even de toerist uit te hangen...

In de namiddag hebben we nog het een en ander grappige dingen meegmaakt maar dat zal ik wel vertellen als ik terug in Belgie ben want anders zou het hier te uitgebreid worden....

Enkele huwelijksaanzoeken, tractaties, apen en zandstranden later was het tijd om terug te keren naar Buea. Om 16uur werden we op de universiteit van Buea verwacht om foto’s te gaan maken van Sister Evelyn in haar graduationkleed (geen idée hoe zo een kleed noemt).

‘S avonds zijn we gaan logeren bij de zusters in een ander klooster in Buea. Een heerlijke warm doucheke deed enorm veel deugd! (Dit was de eerste keer sinds ons verblijf in Kameroen dat we konden douchen met warm stromend water!!!)

17 december: Buea

Vandaag was de grote dag voor Sister Evelyn. Naar dit moment kijkt ze al heel lang naar uit en ze studeert natuurlijk maar 1 keer af met blanke in haar gezelschap!

Na een stevig ontbijt konden we op zoek gaan naar een taxi. Maar na een half uur wachten was er nog steeds g een taxi komen opdagen... Dan maar een stuk(je) wandelen maar dat viel tegen want het ging bergop! Na een half uur wachten en een half uur wandelen konden we eindelijk een taxi te pakken krijgen die ons zou afzetten voor de universiteit van Buea. Maar we moesten hem wel meer betalen aangezien het heel druk was in het centrum wegens de graduation....

We waren al grandioos te laat aangekomen op de universiteit wegens het niet vinden van een taxi en wegens de drukte en dan moesten we sister Evelyn ook nog eens zoeken. Wat ons op viel is dat de Universiteit heel Amerikaans leek en de afstuderen zelf ook op Amerikaanse manier gebneurt. Wel tof om eens mee te maken! Er stond een hele rij genodigden aan te schuiven om binnen te geraken in de zaal waar het door zou gaan maar ze was even vergeten dat ze nog maar 1 uitnodiging voor ons had. We zeiden haar dat we wel zouden meevolgen van buiten maar dit wou ze natuurlijk niet. Op aandringen van de zuster hebben we dan maar veel moeite gedaan om binnen te geraken (en het is gelukt). Lang verhaal... uiteindelijk moesten we dan ook nog op de voorbehouden plaatsen voor eregasten gaan zitten (dit enkel en alleen omwille van onze blanke huidskleur...).

De ceremonie heeft enkele uren geduurd. Nadien mochten we, met de familie van de 7 afgestudeerde zuster, samen genieten van een feestmaal. Ge-wel-dig lekker! (niet te geloven hoe goed sommige dingen kunnen smaken ondertussen)

Na het avondeten wilden we toch proberen om met een nachtrit terug naar Bamenda te gaan. De zusters zeiden eerst dat dit onmogelijk ging zijn omdat we niet gereserveerd hadden en er heel veel mensen maar huis zouden reizen nu de graduation erop zit. De broer van Sister Evelyn, Linus, ging mee met ons om toch te proberen een nachtrit te regelen. Bij de ene busmaatschappij waren er geen plaatsen meer vrij, bij de andere gelukkig nog wel. Hij regelde voor ons dat we naast de chauffeur mochten zitten. Dit zijn echt de beste plaatsen die je maar kunt krijgen!

Rond 22uur vertrokken we weer richting Bamenda...

18 december: Buea à Shisong

Na een slapeloze nacht kwamen we om 5uur aan in Bamenda. We wilden zo snel mogelijk een busje zien te strikken dat naar Kumbo reed omdat het zeer koud is ‘s nachts in deze regio. Om 7uur vertrokken we dan richting Kumbo. Weer hebben we niet kunnen slapen onderweg omdat onze chauffeur nogal wild reed op deze slechte wegen...

Rond half 12 waren we eindelijk in Shisong. Tijd om Karlien en Elise te gaan opzoeken want daar zouden we nog 2 nachten bljven slapen. Weer zijn Thea en ik niet gaan slapen omdat we anders nog meer moe zouden zijn... In de namiddag gingen Thea en ik naar de markt in Kumbo en op zoek naar een internetcafe dat open was. Maar helaas zonder success aangezien e rook geen elektriciteit was....

Om 18uur hadden we met Elise afgesproken in Kumbo om iets te gaan eten; heerlijke ‘verse’ vis en frietjes. En rond 21uur vonden wij he toch wel hoog tijd om te gaan slapen aangezien we al meer dan 36uur wakker waren....

19 december: trouw in Shisong

De reden van ons verblijf in Shisong was de trouw van Geraldine haar jongere broer. Geraldine is de gastmama van Karlien en Elise. We moesten eerst naar de mis en daarna mochten we ook naar het feest gaan. Er ware nook wel verschillen met de andere trouw waar we heen geweest zijn. De ;is was sneller gedaan; het trouwfeest was buiten en er was veel meer eten en drinken voorzien. Maar natuurlijk heb je bij ons in Belgie ook verschillen in trouwfeesten...

Wist je dat:

- Ze denken dat wij, Belgen, thuis allemaal een meid hebben…

- We nog steeds niet beseffen dat het bijna Kerstmis is..

- Zowel begin januari als eind januari bezoek krijgen uit België!

- We al langer dan een week zonder elektriciteit zitten en ook enkele dagen geen stromend water hadden….

- Ik niet alleen succes heb bij de muggen maar ook bij ‘midges’ (ofzoiets). Dit zijn kleine vliegjes die je eerst een kleine bloeduitstorting zuigen waarna deze verandert in een ongelooflijk irriterende beet....

- ze nog elke dag aan ons vragen of Thea en ik een tweeling zijn...

- Nieuwjaar enkel gevierd word in het Franstalig gedeelte van Kameroen.... Maar met Kerstmis vieren ze blijkbaar eens zo hard.

- We nog steeds niet het gevoel hebben dat het bijna kerstmis is....

- ............

p.s.; mijn excuses als er foutjes in het blogbericht staan. Het is niet handig om te typen op een qwerty toetsenbord en ik begin ook al in het Engels te denken....

Groetjes, Sarah

Alvast een zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar aan iedereen !!